Πριν από πέντε περίπου χρόνια στο Τοπικό Ιστορικό Αρχείο στην Παραλία γνωρίστηκα µε τον κύριο Γιώργο Τζεραβίνη. Από τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάξαµε µε πληροφόρησε για τη συγγραφή στην οποία είχε αφιερωθεί από κοινού µε τον κύριο Κώστα Βελαώρα, µε αντικείµενο τη σύγχρονη ιστορία της πόλεώς µας. Κατά τις επόµενες τυχαίες συναντήσεις µας, πάντοτε στο Αρχείο, µάθαινα από τον ίδιο για την πορεία της συγγραφής. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για έργο µε ευρύτατο θεµατικό πεδίο στα πλαίσια µιας εκτεταµένης χρονολογικής περιόδου, στην οποία ιχνηλατείται το παλίµψηστο µιας τεράστιας πινακοθήκης προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε αλληλοδιασταυρούµενα και αλληλοσυµπληρούµενα γεγονότα που σηµάδεψαν την πόλη µας, η αντικειµενική παρουσίαση των οποίων απαιτεί εξαντλητική και πολυεπίπεδη έρευνα.
Την ηµέρα που προµηθεύτηκα το βιβλίο µετά την κυκλοφορία του (αλήθεια, γιατί δεν έγινε Παρουσίαση; Το βιβλίο είδε το φως της ηµέρας πολύ πριν τον εγκλεισµό ένεκα του κορωνοϊού) διάβασα µόνο τα Εισαγωγικά και το τοποθέτησα στο προσκέφαλό µου µε σκοπό να ολοκληρώσω την ανάγνωσή του τις επόµενες µέρες, έχοντας πειστεί από τις πρώτες σελίδες, πως η συνέχεια θα µου προσέφερε την ίδια συγκίνηση και ευδαιµονία. Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια του χειµώνα κάθε φορά που πλάγιαζα ή σηκωνόµουν κι ατένιζα το βιβλίο δίπλα µου ενώ εξακολουθούσα να µην το παίρνω στα χέρια µου, οι τύψεις µου ανανεώνονταν. Έως πριν από λίγες µέρες, οπόταν µε συνόδευσε κάτω από τη δροσερή σκιά των ελάτων στο βουνό στις ολιγοήµερες αυγουστιάτικες διακοπές µου, κατά τη διάρκεια των οποίων η ανάγνωσή του µε πληµµύρισε µε ευτυχία.
Κάθε οικογένεια της πόλης µας και κάθε συµπολίτης, καθώς και κάθε αιγιώτης που ζει εκτός Αιγίου ας προµηθευτεί το βιβλίο κι ας βουτήξει στις πολλές – πολλές σελίδες του.
Οι δύο συγγραφείς σε µια ακατάπαυστη σπειροειδή περιγραφή που µεταπηδά µε ταχύτητα και µαεστρία από το ατοµικό στο συλλογικό και από το µερικό στο όλον, εικονογραφούν µε νηφαλιότητα τη ζοφερή κατοχική και εµφυλιακή περίοδο αλλά και τα κατοπινά χρόνια της ανόρθωσης έως το σήµερα, επιτυγχάνοντας µέσα από τις µικρές και τις µεγάλες στιγµές των πατεράδων και των παππούδων µας ένα σπουδαίο στόχο: να µας κάνουν να αγαπήσουµε ακόµα περισσότερο τον τόπο µας!
Το «ΑΙΓΙΟ 1940 – 2010» µου θυµίζει κάτι από τις παλαιές µαυρισµένες εικόνες των εκκλησιών της πόλης µας που συντηρώ. Οι γραπτές και λοιπές µαρτυρίες που φέρουν οι εικόνες αυτές, που χάρη στη συντήρηση επανέρχονται στο φως (όπως ονόµατα, χρονολογίες και αναφορές σε χαρµόσυνα ή λυπηρά γεγονότα που διαδραµατίστηκαν κι έγιναν η αιτία για να φιλοτεχνηθούν οι εικόνες) συµβάλουν στην τεκµηρίωση του ιστορικού παρελθόντος της ενορίας στην οποία ανήκουν και κατ’ επέκταση στην τεκµηρίωση του παρελθόντος ολόκληρης της πόλης, όπως οι ψηφίδες που τοποθετούνται η µία µετά την άλλη σε ένα τεράστιο µωσαϊκό. Ό τι συµβαίνει µε τις εικόνες που συντηρώ, το ίδιο συµβαίνει µε το βιβλίο των δύο συγγραφέων, το οποίο µε τις πληροφορίες που µας παρέχει µας βοηθά να γνωρίσουµε καλύτερα την πόλη µας.
Από τα χρόνια ήδη του ’80 και του ’90, όταν στο Γραφείο ∆ηµάρχου αλληλοδιαδέχονταν ο Μέγαρης µε τον Σιαβελή – οι αείµνηστοι εκείνοι που είχαν κοντά τους για τους συµβουλεύουν έναν Κώστα Ριζόπουλο, έναν Ανδρέα Φλογερά, έναν Ανδρέα Μαγκλάρα κι έναν Γιάννη Ανδρικόπουλο – είχε επισηµανθεί η αναγκαιότητα της συµπλήρωσης της «Ιστορίας της Πόλεως Αιγίου» από εκεί που σταµάτησε ο Αρίστος Σταυρόπουλος, µε την προσθήκη των γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά τα νεότερα χρόνια έως το σήµερα. Για το σκοπό αυτό είχαν κατατεθεί ποικίλες προτάσεις και απόψεις. Ο ∆ήµος προσανατολιζόταν στους χώρους του Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου και της Ακαδηµίας Αθηνών για την αναζήτηση των κατάλληλων προσώπων που θα υλοποιούσαν τη συµπληρωµατική συγγραφή. Εξήντα έξι χρόνια µετά την έκδοση της «Ιστορίας» του Σταυρόπουλου, µε το βιβλίο των Βελαώρα και Τζεραβίνη το ιστορικό παρελθόν της πόλης µας συµπληρώθηκε και µάλιστα µε τον καλύτερο τρόπο. Κι έτσι, η διαδροµή της Ιστορίας του Τόπου µας στα βιβλία είναι πλέον συνεχής φθάνοντας ως το σήµερα, χάρη, από τη µια στο Σταυρόπουλο και το µνηµειακό, αθάνατο γράψιµό του και από την άλλη, χάρη στους δύο πανάξιους συµπατριώτες µας συγγραφείς, τους σεβαστούς µας κυρίους Κώστα Βελαώρα και Γιώργο Τζεραβίνη και τη γλυκύτατη πένα τους!
Με αισιοδοξία για ένα καλύτερο
χειµώνα απ’ ότι υπήρξε ο περσινός,
Σπυρίδων Κρητικός, Ζωγράφος
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”, 10/9/2020
