Εξαιρετική είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στη μνήμη τους αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940. Πράγματι τα μεγάλα και φωτεινά αυτά γεγονότα, επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του έθνους μας. Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε ο Ελληνικός λαός κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας.
Ήταν η αρχή µιας εκστρατείας που όλοι τη λένε «Έπος» που κάλυψε ένα ένδοξο µέρος της µακραίωνης ελληνικής ιστορίας µας, που περιέχει σε αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν γενικά την ιστορία, τα γεγονότα και το άρωµα της εποχής.
Τα µεν γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε να δύνανται οι ενδιαφερόµενοι να ανατρέξουν σε συγγράµµατα προς γνώση και εξαγωγή συµπερασµάτων και ακόµη µεταγενέστεροι ιστορικοί να µπορούν να τα αποκαταστήσουν έστω και αν παρέλθουν αιώνες.
Το άρωµα όµως, όπως και όσο το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές και στη συγκεκριµένη περίπτωση ολόκληρος ο ελληνικός λαός, την εποχή των γεγονότων, πρέπει να µην χαθεί από τον άνεµο του χρόνου.
Με το… χαμόγελο στα χείλη!
Το ΟΧΙ του 1940 ήταν η απόδειξη της οργανικής συνέχειας του Ελληνισμού, όπως αυτός ανδρώθηκε στο λίκνο της ιστορίας. Το ΟΧΙ του ’40 δεν ήταν παρά η επανάληψη σε νέα έκδοση των ιστορικών εκείνων οροσήμων, που κατά καιρούς, από την πρώτη σύσταση της Φυλής μέχρι τα τελευταία χρόνια, επαναβεβαίωναν και επικύρωναν την ελληνίδα ψυχή:
– Στο ΟΧΙ του ’40 ξαναζούσε η ψυχή του Λεωνίδα και των τριακοσίων του στις Θερμοπύλες απέναντι στον Ξέρξη και τη μυρμηγκιά των περσικών στρατευμάτων: «Μολών λαβέ».
– Στο ΟΧΙ του ’40 ζωντάνευε ξανά η απόκριση του τελευταίου της Πόλης βασιλιά στον Μωάμεθ τον Πορθητή: «Το δε την Πόλιν σοι δούναι…». Το να σου παραδώσουμε τη Πόλη δεν μας είναι δυνατόν, ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλον κάτοικό της. Διότι όλοι μας με μια ψυχή, με τη θέλησή μας θα πεθάνουμε και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας.
– Στο ΟΧΙ του ’40 ανασταίνονταν πάλι τα στήθη των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολλογίου, όταν στις δελαστικές προτάσεις των Τούρκων πολιορκητών, γυμνοί αυτοί, λιμασμένοι, αφανισμένοι από τις αρρώστιες και την ανέχεια απαντούσαν: «Τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών. Ελάτε να τα πάρετε».
– Αυτό ήταν το ΟΧΙ και του ’40. Γι’ αυτό και σαν ξημέρωσε η μέρα εκείνη, ο ελληνικός λαός δεν τρόμαξε. Το αντίθετο: Πήρε να ξεφαντώνει. Με την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940 άρχιζε ένα γλέντι, ένα πανηγύρι όμοιο με αυτό του 1821 και του 1912-1913. Έτσι άρχισε ο λαός μας και ο στρατός μας τον πόλεμο του 1940. Με το …χαμόγελο στα χείλη!
Από την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”