Γιορτάζουµε σήµερα τη µια από τις δυο εθνικές µας επετείους. Αµφότερες συγκροτούν τα κορυφαία νεοελληνικά µας έπη. Συνηθίζουµε, βέβαια, να ξεχωρίζουµε το ’21, γιατί ήταν αυτό που µας ανάστησε, που µας ενέταξε στη χορεία των σύγχρονων εθνών. Όχι άδικα.
Σηµειολογικά, η γενέθλιος ηµέρα, και στο µέτρο του ατόµου και στο µέγεθος του κράτους, σηµατοδοτεί τη µοίρα µας. Ωστόσο, για να είµαστε ακριβοδίκαιοι, το ’21, µαζί µε τη µεγαλοσύνη του, είχε και τις αδυναµίες του: πάθη, µίση, εµφύλιοι, ίντριγκες, ανταγωνισµοί και όλα όσα βαρύνουν την φύσει ανθρώπινη ατέλεια.
Το ’40, όµως, διεκδικεί την τελειότητα. Ή, µάλλον, δεν διεκδικεί, αλλά είναι τέλειο. Είναι το τέλειο. ∆εν µπορείς να του βρεις ένα ψεγάδι, µιαν ανεπάρκεια. Είναι ανεπανάληπτο. Τέτοιο καθολικό πνεύµα αυτοθυσίας, πολεµικής αρετής και ηρωικής αυτοδιάθεσης, τέτοιος καθολικός ενθουσιασµός, τόση αυτοπεποίθηση και τόση πίστη ότι η νίκη είναι µονόδροµος, τόση εµπιστοσύνη στη στρατιωτική ηγεσία και στην κεντρική κυβέρνηση, τόσος άδολος και ολοφώτεινος πατριωτισµός, τέτοια και τόση ανιδιοτέλεια δεν ξαναγράφεται, δεν ξαναφτιάχνεται. Μια φορά γράφτηκε, µια φορά φτιάχτηκε.
Έχω ακούσει εκατοντάδες βιωµατικές ιστορίες, έχω διαβάσει δεκάδες γράµµατα σταλµένα από το µέτωπο, έχω πληθώρα από ντοκουµέντα και πειστήρια, κι όλα συγκλίνουν στην ίδια διαπίστωση: To ’40 είναι το «εκατό τοις εκατό».
ΚΑΙ, για να µην ξεχνιόµαστε: το ’40 δεν έγινε ούτε από Τιτάνες, ούτε από Γίγαντες. Ούτε από ∆ιγενήδες, ούτε από θεούς κι ηµίθεους. Το ’40 το «έχτισαν» οι πατεράδες και οι παππούδες µας. Το «κέντησαν» οι µανάδες και οι γιαγιάδες µας. Οι πάντες, από τον Άλφα ως τον Ωµέγα, χωρίς ούτε µιαν εξαίρεση, ακόµα και οι φυλακισµένοι κι οι ασθενείς κι οι οδοιπόροι κι οι ανήλικοι, έτρεξαν ποιος θα φτάσει πρώτος στο µέτωπο, ποιος θα πρωτοθυσιαστεί από την αγάπη για την πατρίδα µας.
Για την Ελλάδα µας. Α – θά – να –τοι!
Κάπα Βήτα.
Aπό την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”