… – Μα ,και βέβαια ! Μια απέραντη αλάνα απλώνεται κατά μήκος του ενός μέρους της παραλιακής ζώνης του Αιγίου και εκσκαφείς πηγαινοέρχονται , κάνοντας τους πολίτες να αδημονούν για την τελική μορφή της !
Όνειρο θερινής νυκτός ; Θα ‘χει κι αυτό το έργο τραγική κατάληξη όπως τόσα άλλα στην πόλη μας ; Αυτή , των πλακόστρωτων δρόμων του Αιγίου που είναι πιά επίσημα ή ανεπίσημα παραδομένοι σ’ αυτοκίνητα και μηχανάκια ; Αυτή , του μαρμάρινου θεάτρου πίσω απ’ τα γυμνάσια ,έρμαιου στις παρορμήσεις οποιουδήποτε ανεγκέφαλου οπαδού ; ή μήπως , αυτή , των παιδικών χαρών ,που υπήρξαν η χαρά του ψήλου και παντός είδους εντόμου ή ερπετού και τώρα πια διατάσσεται η εκκένωσή τους ; … Όχι μην φοβηθείτε , δεν διώχνουν τα παιδιά – αυτά , ποτέ δεν τις ευχαριστήθηκαν – αλλά τις σκουριασμένες τσουλήθρες ! Άπιστε Θωμά … Όχι , ούτε Θωμά με λένε κι ούτε άπιστη είμαι ! Πολύ απλά έχω χάρισμα και μάλιστα μαντικό ! Γιατί αυτό το έργο ν’ αποτελέσει την εξαίρεση ;
Αφήνεις τον υδροβιότοπο της Αλυκής ,το στολίδι της πόλης , τον μοναδικό λόγο που θα μπορούσε να χει κάποιος για να επισκεφθεί το Αίγιο , άφραγο αμπέλι και έρμαιο βανδαλισμών , ενώ η προσέγγισή του μ’ οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο ή ακόμα με τα πόδια , μπορεί ν’ αποβεί μοιραία ,καθώς οδόστρωμα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ,μόνο λακκούβες κι Άγιος ο Θεός ! Θα κλείσω με μια ευχή : « Ας μην πρόκειται για μια ακτογραμμή από μπετόν … Ας υπάρχει για μια φορά σχέδιο και υποδομή , για το καλό των πολιτών και της πόλης! »
Aπόσπασμα από το χρονογράφημα της ΑΓΓΕΛΑΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Δημοσιεύτηκε στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” , Πέμπτη 19/2/2015)
