Στον ιεροφάντη και προφήτη Ποιητή ΚΩΣΤΑ ΠΑΛΑΜΑ – Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από το θάνατό του (27/2/11943 – 27/2/2015)
Έγκλειστε Ποιητή στη σκοτεινή και φτωχική
καµαρούλα της οδού Ασκληπιού 11,
που να φανταζόσουν πόσο προφητικά και παρήγορα
ακούγονται και σήµερα οι στίχοι σου;
Όλα τόσο σωστά ειπωµέναµε µε λίγους στίχους:
Για το σύγχρονο “Πανηγύρι της Κακάβας”,
πως όλοι θα γινόµαστε γύφτοι και γλεντοκόποι
και θα παλεύαµε “στου αξήγητου το ξήγηµα”!
Με “εκατό φωνές” και χίλιες σµίλες κοφτερές,
πελέκησες “Βωµούς” για τις Αξίες της Ζωής,
για το ορθό το στήσιµο Ψυχής και Συνείδησης,
για τους παλιούς χρησµούς και τις νέες ορµήνιες…
Με “κρυφοµιλήµατα” και µε “φλογέρες”
προφήτεψες τον ξεπεσµό του γένους ως το στερνό σκαλί
Με “δειλούς και σκληρούς” στίχους κέντισες
κι ύψωσες φλάµπουρα φυλεκτικής ανάτασης!
Κελάϊδησε η πένα σου σε ανήλιαγους λειµώνες
πότε µε µοιρολόγια, πότε µε ζουρνάδες,
πότε µε πτώσεις και οδυρµούς κι αγώνες
και πότε για τους κρίνους των Ευαγγελισµών.
Συντρόφεψες το ξόδι του γιου σου και του γένους
µε τους ίσκιους της καπνισµένης λάµπας σου,
και µε τα λόγια του “Φήµιου” τα εύηχα κι ελπιδοφόρα,
καλοσώριζες τα νέα γλυκοχαράµατα των νέων γενιών.
Με τη γλυκόλαλη “φλογέρα του βασιλιά”
αντάµα µε τ΄ασίγαστα βιολιά των γύφτων,
γήτεψες τους προγονικούς µύθους
κι ανάστησες το “ποθούµενο” και την Ελπίδα.
Της “λιµνοθάλασσας πικροί καϋµοί”
και της καρδιάς παραδαρµοί και ντέρτια
κι οι σκοτεινές νύχτες της σκλαβιάς
πεθύµιες, ζεστές, αχνές οι θύµησες!
Μεσ’ του µυαλού του αδρασκελιές ηµίθεων
τα όνειρα τα µακρινά, τ’ ασύνορα,
έγνοιες, ιδέες, ρωτήµατα και φλόγες
για όσα προσδοκούσες κι αργούσαν νάρθουν!
Ολόφωτα κι ανύσταχτα τα “µάτια της ψυχής”
σκόρπισαν τη λιγοψυχιά του κιοτεµένου γένους.
Ανάστησαν και θέριεψαν οι “βραδινές φωτιές”
µισοσβυσµένα οράµατα κι ανάπηρες Ελπίδες.
Ατίθασο Άτι η πένα σου στους κάµπους του χαρτιού,
ανέβηκε ως τον Όλυµπο κι αγκάλιασε Θεούς,
ξύπνησε από το λήθαργο µύθους του Βυζαντίου
παρθένες του Ερέχθειου, κούρους του Παρθενώνα.
Ξεχέρσωσες ξεραγκαθιές του µίσους, της διχόνοιας,
κι έκανες την καλή σπορά, για την τρανή σοδιά
της Τόλµης και της Αρετής, που ΄ναι Ζωής θεµέλια,
για το λουλούδισµα του Νου, στων Ιδεών τον κήπο!
Ύψωσες άγιο Λάβαρο την Περηφάνεια του Λαού,
µε λάδι λήθης έκλεισες πληγές των προδοµένων,
προφήτευσες µελλούµενα κι έφερες αγκαλιές
τους κρίνους της Ανάστασης σ’ όλους τους Σταυρωµένους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
(Αιγιώτης Λογοτέχνης, Ποιητής, Δημοσιογράφος)