Όταν γράφω για τον πόλεµο, νιώθω στ’ αυτιά µου να φτάνει ο αχός των όπλων, οι οιµωγές των ανθρώπων, θρήνοι, βογγητά των ανθρώπων λίγο πριν από την εκτέλεσή τους, ο θρήνος των ζωντανών πάνω από τα πτώµατα. Γι’ αυτό παρακαλώ τον Παντοδύναµο να µην ξαναϊδούµε πια τέτοια φρίκη.
Ποτέ και σε καµία περίοδο της Ιστορίας δεν επιχειρήθηκε παρόµοιο έγκληµα εις βάρος ενός λαού µε την απάνθρωπη και αποκρουστική µορφή της πείνας, που επιτελικά και εν ψυχρώ παρασκεύασαν και εξαπόλυσαν οι χιτλεροφασίστες κατακτητές εναντίον του λαού της Ελλάδας.
Ο Λαός υπόφερε και πεινούσε. Ψωµί και τρόφιµα δεν υπήρχαν παρά στη µαύρη αγορά και πάλι λίγα.
Έβλεπες παιδιά που κοίταζαν ικευτικά και µάντευες τι ζητούσαν. Λίγο ψωµί! Οι άνθρωποι πεινούσαν! Παιδάκια σκελετωµένα χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών, παρακαλούσαν και ζητούσαν λίγο ψωµί. Η στέρηση του ψωµιού προκαλούσε την απελπισία και την απόγνωση.
Το πνεύµα του ανθρώπου που τρώει ψωµί είναι ξεκάθαρο και εύγεστο. Τώρα οι άνθρωποι πρήζονται και πεθαίνουν.
Η πείνα! Η πείνα! Μοιάζει φοβερή αρρώστεια, ύπουλη, απολέµητη!
Γιώργος Τζεραβίνης, Καθηγητής Οικονομολόγος
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”, Πέμπτη 24/10/2019