Όχι , δεν θυµήθηκα τους στίχους ευρωβιζωνικού τραγουδιού κάπου στα 1987 µε ερµηνεύτρια την Αλέξια, να λικνιστώ στους ρυθµούς του… Ουδόλως λυρική δεν ήταν η πρόθεσή µου, σας βεβαιώ! Απλά ο ∆εκέµβρης, αυτός ο φωτεινός, γιορτινός κι ελπιδοφόρος µήνας σε φέρνει θες δε θες αντιµέτωπο µ’ αυτή την δίπολη πραγµατικότητα !
Άσπρο και Μαύρο, χαρά και θλίψη, αγάπη και µίσος, πλούτη και φτώχεια… ειρήνη και πόλεµος…
Μια απέραντη σκακιέρα τούτος ο κόσµος µε καλογυαλισµένα ασπρόµαυρα πιόνια, εµάς… Ένα ατέλειωτο παιχνίδι ζωών προς τέρψιν, άραγε, κάποιων προσωρινά ισχυρών !
Οι πόλεις έχουν ήδη φορέσει τα γιορτινά τους ! Λαµπιόνια παντού στολισµένες βιτρίνες, εκδηλώσεις, θεάµατα, χοροί και µουσικές να φορέσει ο κόσµος τα «καλά» του να βγει και να διασκεδάσει …να χαρεί!
Λίγο πιο πέρα όµως απ’ το λευκόχρυσο αυτό φώς και το κόκκινο της γιορτής, υπάρχει η σκοτεινή γωνιά που χώνεται ο τρεµάµενος νεαρός για να χτυπήσει ένεση ή η ετοιµόρροπη χαµοκέλα όπου η µικρή κοπέλα, – αυτή µε τα δυο κουτσούβελα στα χέρια που βλέπεις να ζητιανεύει κάθε πρωί στο δρόµο – δέχεται στα σκέλια της ευϋπόληπτους ή µη κυρίους για ένα πιάτο φαί!
Πάντα υπήρχαν αυτά τα φαινόµενα µέσα στην κοινωνία θα µου πει κανείς! Πάντα υπήρχαν ναρκοµανείς, καταθλιπτικοί, αλκοολικοί, φτωχοί, άστεγοι, µετανάστες, πρόσφυγες και πόρνες ! Πάντα υπήρχαν οι πιο αδύναµοι κρίκοι …
Η οικονοµική κρίση που βιώνει η χώρα µας, δυστυχώς, έχει διογκώσει αυτά τα φαινόµενα!
Ακόµα και στο Αίγιο, αυτή τη µικρή επαρχιακή πόλη, συναντάς πλέον καθηµερινά τέτοια φαινόµενα παρακµής! Τα ευνοούν οι αδιάφορα ερµητικά κλειστές πόρτες, το πηχτό σκοτάδι κάποιων δρόµων της πόλης, η ανοχή και ο ωχ- αδελφισµός της εποχής!
Λυπάµαι, γιατί ανάµεσα σ’ αυτούς τους αδιάφορους είµαι και γω! Προτιµώ να κοιτώ κατάµατα τα εκατοντάδες λαµπιόνια του ολοφώτιστου πάρκου των Υψηλών Αλωνίων και να ζαλίζοµαι, να γεµίζω χαρά κι υπερηφάνεια για την λαµπερή έκθεση ζωγραφικής του Αιγιώτη Φειδάκη στο Παναγιωτοπουλέικο, να διασκεδάζω κάτω απ’ το ιλαρό φώς των επικείµενων εορτών, αλλά και να προσπαθώ µε βιασύνη να µπώ στ’ αυτοκίνητό µου αντικρίζοντας, λίγα µέτρα µακριά απ’ το πάρκινγκ της παραλιακής, έναν παραπαίοντα νεαρό, που ακροβατεί µεταξύ θάλασσας και ξηράς …µεταξύ ζωής και θανάτου, από το να τρέξω και να βοηθήσω… δίνοντάς µου, πρόχειρο, µα αδιάσειστο ελαφρυντικό, τον φόβο!
Άσπρο και Μαύρο … Τόσο αναπόφευκτος τελικά είναι αυτός ο συνδυασµός; Να µην αισθάνοµαι τύψεις; Έτσι είναι η πραγµατικότητα; Κάποιοι στο φως και κάποιοι στο σκοτάδι; Κι αν ναι, πως γίνεται ο διαχωρισµός και ποια η χρησιµότητά του; Γιατί εκείνοι κι όχι εγώ; Πώς να βοηθήσω και να µην µείνω στον προβληµατισµό; Γιατί ένα είναι το σίγουρο, δεν είναι, εκείνοι , κίνδυνος για σένα και για µένα…για την κοινωνία! Το φαινόµενο αυτό, η παθογένεια, είναι αυτή που µας απειλεί! Γιατρειά θέλει και φροντίδα και στο τέλος θα ιαθεί !
Πρέπει πάντοτε να ‘ χουµε στο νου πως, µπορεί στο σκάκι, οι στρατιώτες, να είναι, αυτοί που πέφτουν πρώτοι… Μα ακολουθούν τα τείχη και οι βασιλείς !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Χρονογράφημα στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” – Πέμπτη 17-12-2015)