ME AΦΟΡΜΗ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ∆ΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Το πρωινό της Κυριακής της 19ης Νοεµβρίου 1978 έλαβε χώρα η υποδοχή και η Ενθρόνιση του Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτου κκ. Αµβροσίου, ο οποίος Ποίµανε τον Τόπο για πάνω από σαράντα χρόνια.
Ίσως θα έπρεπε το παρόν αφιέρωµα Μνήµης στη ξεχωριστή εκείνη ηµέρα για το Αίγιο να είχε δει το φως µισό τουλάχιστον µήνα πριν, κοντά στην ηµεροµηνία της άφιξης του Σεβασµιωτάτου. Επέλεξα όµως να εκφράσω τις επετειακές µου σκέψεις στην έκδοση της εβδοµάδας που διανύουµε, επειδή σε λίγες µέρες έρχεται η Γιορτή Του.
Το χρονικό των γεγονότων της ηµέρας της Ενθρόνισης του Σεβασµιωτάτου και των ηµερών που κύλησαν µέσα στην επόµενη εβδοµάδα, αποτυπώνονται σε τρία ενθυµήµατα: στην Προσφώνηση που απηύθυνε κατά την άφιξή Του στην Πλατεία Αγίας Λαύρας ο τότε ∆ήµαρχος Γεώργιος Παναγόπουλος, στην Πρόσκληση µε την οποία ο ∆ήµος καλούσε τους συµπολίτες να συµµετάσχουν στην υποδοχή στην κεντρική πλατεία και στην πορεία προς τη Φανερωµένη όπου θα λάµβανε χώρα η Ακολουθία της Ενθρόνισης και στο Πρόγραµµα της εβδοµάδας που ακολούθησε, µε τις Χοροστασίες και τις Εκκλησιαστικές Τελετές στις οποίες ο Σεβασµιώτατος προέστη και µε τις θρησκευτικές και τις κοινωνικές εκδηλώσεις προς τιµήν Του. Ο Παναγόπουλος είχε καταλάβει πόσο σπάνιο είναι για ένα ∆ήµαρχο το προνόµιο να υποδεχθεί κατά τη διάρκεια της δηµαρχικής του θητείας και να προσφωνήσει ένα νέο Μητροπολίτη, για αυτό αναγνώριζε µε ευγνωµοσύνη την τιµή που του έλαχε, λίγες ηµέρες µάλιστα πριν την αποχώρησή του. Η 19η Νοεµβρίου 1978 υπήρξε γι’ αυτόν νησίδα αγαλλίασης εν τω µέσω των συναισθηµάτων της πικρίας που δοκίµαζε, αφού κατά τις επόµενες µέρες θα έπρεπε να παραδώσει το τιµόνι του ∆ήµου στο διάδοχό του. Τον λυπούσε βαθύτατα η αποµάκρυνσή του από τη «Χρυσή ∆έλτο» της ζωής του (όπως ο ίδιος χαρακτήριζε την περίοδο των τεσσάρων ετών στα οποία υπηρέτησε τους συµπολίτες του ως ∆ήµαρχος) επειδή ήξερε πως η αποχώρησή του θα ήταν οριστική.
Μετά τις χαρµόσυνες ηµέρες, όταν η µικρή επαρχιακή πόλη βρήκε και πάλι το βηµατισµό της καθηµερινότητας, ο Παναγόπουλος δίπλωσε στα δύο τις δακτυλογραφηµένες σελίδες της Προσφώνησής του, στα τέσσερα την Πρόσκληση του ∆ήµου και το Πρόγραµµα της Ενθρόνισης, τα τοποθέτησε σε φάκελο στον οποίο έγραψε απ’ έξω µε µολύβι: Αµβρόσιος – Ενθρόνιση και τον έβαλε µαζί µε τους υπόλοιπους, που µετά το θάνατό του πήραν το δρόµο για το Τοπικό Ιστορικό Αρχείο.
Παραθέτουµε αποσπάσµατα από τα λόγια µε τα οποία προσφώνησε ο Παναγόπουλος το Σεβασµιώτατο στην Πλατεία Αγίας Λαύρας: Σεβασµιώτατε δέσποτα, κατά την ωραίαν και ευφρόσυνον αυτήν στιγµήν, καθ’ ην εν µέσω του ευσεβούς λαού της πόλεως του Αιγίου και της Επαρχίας Αιγιαλείας ίστασθε και πατείτε το έδαφος της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, της οποίας Ποιµήν εγκαθίστασθε από σήµερον, την σκέψιν όλων ηµών των πιστών που Σας υποδεχόµεθα ευσεβάστως, συνέχουν οι λόγοι του ιερού Ψαλµωδού, ο οποίος λέγει δια τους εργάτας του Ιερού Ευαγγελίου: «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζοµένων την ειρήνην … των ευαγγελιζοµένων τα αγαθά».
Ως ωραίοι λοιπόν, οι πόδες Σας Σεβασµιώτατε, που Σας φέρουν εις την ωραίαν και ιστορικήν περιοχήν µας ως Ευαγγελιστήν και Κήρυκα, ως Ποιµένα, ∆ιδάσκαλον και Πατέρα πνευµατικόν ηµών, ως Ποιµενάρχην και τύπον του Αρχιποίµενος Χριστού, ως Αρχιερέα και εκπρόσωπον του Μεγάλου Αρχιερέως, ως φάρον πνευµατικόν, προς τον οποίον το Χριστεπώνυµον πλήρωµα της Ιεράς Μητροπόλεώς µας θα προσβλέπη µετ’ εµπιστοσύνης και βαθυτάτου σεβασµού δια την ορθόδοξον καθοδήγησίν του.
………………………………………………
Σεβασµιώτατε, αι εξουσίαι του υψηλού αξιώµατός Σας, ως είναι εις όλους γνωστόν, τυγχάνουν πράγµατι πολλαί και µεγάλαι. Έχοµεν δε την ελπίδα ότι θα χρησιµοποιηθούν ορθώς δια να θερµάνουν και να αναζωογονήσουν τας αδιαφόρους και ψυχράς περί τα θρησκευτικά καρδίας και θα στηρίξουν και θα ανορθώσουν τα παραλελυµένα γόνατα των αδυνάτων. Γνωρίζοµεν επίσης, ότι δια τον συνειδητόν, θεοσεβή και ενάρετον Επίσκοπον είναι τω όντι Σταυρός, τα δε Επισκοπικά καθήκοντα ισούνται πολλάκις προς θυσίαν, αλλά η ενσυνείδητος και ευσυνείδητος άσκησις των καθηκόντων τούτων φέρει ασφαλώς πλουσίους καρπούς και σωτήρια αποτελέσµατα.
………………………………………………
∆ε θα Σας κουράσω περισσότερον, Σεβασµιώτατε, αλλά υποβάλλων ευσεβάστως το εκ καρδίας πηγάζον «ως ευ παρέστητε» εις την θεοφρούρητον πόλιν της Παναγίας Τρυπητής, θερµώς παρακαλώ να δεχθείτε τα προσωπικά µου σέβη και τα σέβη του ευσεβούς Λαού µας, του οποίου έχω την τιµήν να εκπροσωπώ.
Και αναφωνώ και πάλιν το: καλώς µας ήλθατε, Σεβασµιώτατε!
Μία εβδοµάδα πριν από την Κυριακή της υποδοχής οι αιγιώτες διάβαζαν την τοιχοκολληµένη Πρόσκληση που είχε αναρτήσει ο ∆ήµος, στην οποία τους καλούσε να δώσουν άπαντες το παρόν κατά τη χαρµόσυνη µέρα: Εν Αιγίω τη 10η Νοεµβρίου1978.
Έχοµεν την τιµήν να σας γνωρίσωµεν ότι την προσεχή Κυριακή 19η Νοεµβρίου ε.έ. και ώραν 11.30’ πµ. θα πραγµατοποιηθεί εις την πλατείαν Αγίας Λαύρας (Πολυχρονιάδου) η υποδοχή του Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. κ. Αµβροσίου, εν συνεχεία δε περί ώραν 12ην θα πραγµατοποιηθεί εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Φανερωµένης η Τελετή της Ενθρονίσεως Αυτού.
Όθεν παρακαλούµεν υµάς όπως παραστείτε και τιµήσετε τας ως άνω εκδηλώσεις.
∆ίπλα στην Πρόσκληση, οι συµπολίτες µας έβλεπαν αναρτηµένο το Πρόγραµµα της ηµέρας της Ενθρόνισης και των δραστηριοτήτων που θα είχε ο νέος Μητροπολίτης κατά τις επόµενες µέρες της ίδιας εβδοµάδας. Μεταφέρουµε απόσπασµα στο οποίο αναφέρονται όσα είχαν προγραµµατιστεί να γίνουν το απόγευµα της Κυριακής, στο πρωινό της οποίας είχε τελεστεί η Ενθρόνιση. …Το απόγευµα της Κυριακής, ώρα 5 µ. µ. θα µεταβεί (ο νέος Μητροπολίτης) εις το Κοιµητήριον της πόλεως όπου θα τελέσει Τρισάγιον επί του τάφου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του αειµνήστου προκατόχου Αυτού Κυρού Γεωργίου. Ώρα 6ην µ. µ. θα τελεστεί Εσπερινός και Παράκλησις προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον εις το Ιερόν Προσκύνηµα Παναγίας Τρυπητής, χοροστατούντος του Σαβασµιωτάτου Μητροπολίτου. Μετά την παράκλησιν ο Σεβασµιώτατος ο οµιλήσει, κυρήσσων την έναρξιν των κατά Κυριακήν Εσπερινών Κυρηγµάτων Αυτού.
Το απόγευµα εκείνο όµως δεν εξελίχθηκε όπως ήταν προγραµµατισµένο, επειδή ο Σεβασµιώτατος είχε «βραχνιάσει», µε τη φωνή Του να έχει «κλείσει». Όταν η Ακολουθία της Παράκλησης ολοκληρώθηκε δίχως ο ίδιος να έχει ακουστεί, ανέβηκε στον Άµβωνα της Τρυπητής και ατενίζοντας τους πιστούς που είχαν κατακλείσει την εκκλησία είπε µία µόνο φράση µε φωνή που µόλις «έβγαινε», που στην αντήχησή της, αισθανθήκαµε πως ζούσαµε στιγµή ιστορική. Είπε ο Σεβασµιώτατος: -«Είναι πάντοτε τα χείλη που οµιλούν. Όταν όµως δε µπορούν να µιλήσουν τα χείλη, τότε είναι τα µάτια που µιλάνε. Απόψε εδώ, στο Σπίτι της Παναγίας µας, επειδή δεν µπορώ να σας µιλήσω µε τα χείλη, σας κοιτάζω όλους και τον καθένα ξεχωριστά, και σας µιλάω µε τα µάτια».
Το βράδυ εκείνο στην Τρυπητή τα µάτια του Σεβασµιωτάτου δε µιλούσαν µόνο, γελούσαν και φλόγιζαν, ίσως επειδή ανακαλούσε στη µνήµη Του όσα είχαν συµβεί στον ίδιο χώρο λίγους µήνες πριν. Ήταν η πρώτη φορά που προσκυνούσε και πάλι τη Χάρη Της µετά από τους επτά µήνες που είχαν παρέλθει από τη βραδιά της Ακολουθίας κατά την Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών, στην οποία ο προκάτοχός Του Μακαριστός Κυρός Γεώργιος Τον είχε χρίσει διάδοχό του µε τρόπο, όχι µόνο θαυµαστό αλλά µεταφυσικό. Υπάρχουν κάποια πράγµατα, που ενώ έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί πολλές φορές, θα πρέπει να λέγονται και να ξαναγράφονται πάλι και πάλι, για να µην τα ξεχνάµε εµείς και για να τα γνωρίσουν οι νεότεροι: στις 16 Απριλίου 1978 ο Σεβασµιώτατος είχε κληθεί από το Μακαριστό Γεώργιο, ως Οµιλητής στο Ιερό Προσκύνηµα κατά τον τελευταίο Κατανυκτικό Εσπερινό της Τεσσαρακοστής της χρονιάς εκείνης. Μετά το πέρας της Οµιλίας, ο Γεώργιος έβγαλε από πάνω του το Αρχιερατικό Εγκόλπιο που φορούσε και το φόρεσε στο Σεβασµιώτατο, προχειρίζοντάς Τον µε την διορατική αυτή ενέργεια, άξιο ∆ιάδοχό του. Το βράδυ εκείνο όταν οι δύο Αρχιερείς µετά την Ακολουθία κατέβαιναν την εσωτερική ξύλινη σκάλα της Τρυπητής, ο Γεώργιος δεν έφερε Εγκόλπιο ενώ ο Σεβασµιώτατος, έφερε δύο.
Την επόµενη Πέµπτη (στο µέσον της Βουβής Εβδοµάδας της χρονιάς εκείνης) ο Γεώργιος υποβλήθηκε στην Αθήνα σε καρδιογράφηµα, το αποτέλεσµα του οποίου ήταν άριστο.
Την επόµενη όµως Κυριακή το πρωί (Κυριακή των Βαΐων, 32 Απριλίου 1978) ενώ ο Γεώργιος ετοιµαζόταν να µεταβεί στη Φανερωµένη για τη Θεία Λειτουργία, εκοιµήθη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” (4/12/2025)