∆υο λέξεις που ο καθένας µας θα ΄θελε να ακούει το πρωί σαν ξυπνά , µα συνάµα δυό λέξεις που λίγοι εκφέρουν στον λόγο τους!
Το «γιατί» άγνωστο!
Αν δεν το πεις πώς έχεις την απαίτηση να τ’ ακούσεις ; Αν δε δώσεις αγάπη, πώς θες να σου δώσουν; Το λέω αυτό, όχι επειδή θεωρώ την αγάπη αλισβερίσι: Τόσο µου ΄δωκες, πάρε τόσο και όσα σου χρωστάω στα δίνω την επόµενη φορά ! Τι το περάσαµε, για µαγαζί που δίνει βερεσέ και κρατά τεφτέρια ; Συν, πλην , διά και επί ; Μαθηµατικά είναι η Αγάπη ;
Κάποιος, σίγουρα , µε ξινισµένο και περιπαιχτικό υφάκι θα αντιτάξει: «Το θες συνολάκι; «Καληµέρα» και «Σ΄ αγαπώ» µαζί, ντε-πιές που λένε κι οι µόδιστροι, ή δέχεσαι και το καθένα ξέχωρα ;» και σκεπτόµενος , αναστενάζοντας, θα σιγοµουρµουρίσει : « Σιγά, µην σκέφτεται, κανείς, καληµέρες και λουλούδια, όταν ξυπνά το χάραµα να φύγει για δουλειά… Τους λογαριασµούς σκέφτεται και κάνει σούµα!»
Όλοι µας, κουτσά-στραβά, κάπως έτσι ξυπνάµε , αυτή είναι η αλήθεια, µα , όταν µες στην µαυρίλα µας και την τσαντίλα µας (αυτό κι αν είναι ντε-πιες , α λα µοντ), ακούσουµε ένα καληµέρισµα απ’ τα χείλη αγαπηµένου µας προσώπου , τότε η έκφρασή µας γλυκαίνει κι ανταποδίδουµε µε χαµόγελο … Κι έτσι απρόσµενα και ξαφνικά έχουµε στο …« πλάνο» … µια στιγµή ευτυχίας !
«Τι έγινε Αγγέλα; Σκηνοθετείς ; Ζήλεψες τα ροζ συννεφάκια του Παπακαλιάτη; Ξύπνα, επιτέλους, η ζωή δεν είναι κινηµατογράφος !» όχι, δεν είναι το υποσυνείδητό µου ,που µου τα «χώνει» … το ΄χω εκπαιδεύσει αυτό, δεν µου αντιστέκεται ! Η ριµάδα η πραγµατικότητα … των άλλων… (να εξηγούµαστε ,για να µην παρεξηγούµαστε) , είναι εκείνη που φωνασκεί σαν γεροντοκόρη ,στριφνή δασκάλα, βγαλµένη απ’ τα σίριαλ του Ρώµα, µέσα στ’ αυτιά µου !
Ε, όχι, λοιπόν ! Αρνούµαι να πιστέψω πως είναι ουτοπικό ! Πιστεύω ,ακράδαντα, πως µέσα µας υπάρχει χείµαρρος αγάπης … ναι , καλά Τ’ ακούσατε : ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ! Ορµητικός, τόσο, που τα πάντα µπορεί να παρασύρει και να τ΄αλλάξει ! Απλά , πρέπει να … ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚ∆ΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ! … Να επαν- εκπαιδευτούµε για την ακρίβεια ! ∆ηλώνουµε Χριστιανοί Ορθόδοξοι κι έχουµε ξεχάσει το νόηµα της θρησκείας µας ! ∆ηλώνουµε µελλοντικοί ή εν δυνάµει γονείς και το µόνο που ξέρουµε να κάνουµε , είναι το να φέρνουµε λεφτά στο σπίτι ! ∆ηλώνουµε σύζυγοι, εραστές ή φίλοι κι υποφέρουµε από απέραντη µοναξιά! Ας µάθουµε να λέµε «σ’ αγαπώ» και να το δείχνουµε !
– «∆εν το λέω µε λόγια, το δείχνω µε έργα !». Μα, πώς, καρδιά µου;;; Όταν νιώθεις αγάπη την φωνάζεις, να την ακούσει ο κόσµος όλος… να … γιορτάσει ! ∆εν αναφέροµαι στον έρωτα, αν εκεί πάει το µυαλό σας… εκείνος , απλά είναι ένας δίαυλος έκφρασης, ασυγκράτητος … κοσµογονία … κι η λογική δεν τον φρενάρει ! Οπότε, ας επαν-εκπαιδευτούµε, να εκδηλώνουµε τα θετικά συναισθήµατά µας, να µιλάµε, να ακούµε, να συγχωρούµε … ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ !
«Καληµέρα ! Σας αγαπώ!» (κάποια ξανθιά ίσως να σας θυµίζει αυτό!…)
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Δημοσιεύτηκε στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” την Πέμπτη 27/11/14)