Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, ήταν από τους λίγους, ήταν µια προσωπικότητα. ∆ραστήριος, πνευµατικός άνθρωπος, µε τα γραπτά του µας φανέρωνε την αλήθεια και αγωνιζόταν γι’ αυτή. Εκδότης δηµοσιογράφος, πεζογράφος, ποιητής, ιστορικός, κρητικός λογοτεχνίας, από τους πολυγραφότερους δηµοσιογράφους και λογοτέχνες. Το 1952 εξέδωσε το περιοδικό «Αχαϊκή Εστία», το 1954, τη «Φωνή του Αιγίου» που αργότερα άλλαξε την ονοµασία σε «Φωνή της Αχαΐας». Κάθε δίµηνο εξέδιδε το περιοδικό «Φιλολογική Φωνή» και διετέλεσε Αρχισυντάκτης της Πατρινής Εφηµερίδας «Πελοπόννησος».
ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ
Καθηγητή
Το δηµοσιογραφικό του έργο αναφέρεται σε ποικίλα θέµατα σχετικά κυρίως µε την Αιγιώτικη κοινωνία. (Κοινωνική – πολιτική – εµπορική ζωή, επαγγέλµατα που χάθηκαν, πρόσφυγες, αθλητικά, ιατρικά, ιστορικά (π.χ. Η Βοστίτσα και το 1821 κλπ).
Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος ανέπτυσσε ποικίλες πνευµατικές δραστηριότητες, είχε το αίσθηµα της ευθύνης και συµµετείχε ενεργά στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι. Ασκούσε κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις και η δράση του είχε µια γενναιότητα.
Ήταν ένας εκλεκτός άνθρωπος. Όµως πώς είναι δυνατόν να παραβλέψουµε την ποίησή του; Ένα έργο που φανερώνει κόπο, σιγουριά, πνευµατική καλλιέργεια, που για µένα είναι άθλος δύσκολος, δυσκολότερος από κάθε άλλον, και δικαιολογηµένα τιµά το Γιάννη Ανδρικόπουλο που κατόρθωσε να βγει νικητής και να «στεφανωθεί» για την επιτυχία του.
Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος µε την ποίησή του θυµίζει στον πρακτικό και θεωρητικό άνθρωπο, τον µονόπλευρο και µονοκόµµατο, πως υπάρχει µια πλευρά της ζωής, η µόνη ουσιαστική, που εντολή της είναι η δηµιουργία και νόηµα της η χαρά. Εκείνο που ενδιαφέρει τον ποιητή Γιάννη, είναι η οµορφιά στην ποίησή του.
Γι’ αυτόν η οµορφιά, η αλήθεια, η αρµονία και η ενότητα είναι το ίδιο πράγµα µε τη χαρά, όπως η πλάνη, και το ψέµα, η ασκήµια και η παραµόρφωση, ο πόνος και η δυστυχία. Ο ποιητής Γιάννης ζει την ελευθερία σαν φως και ενθουσιασµό, τη δουλεία σα σκοτάδι και απελπισία.
Μέσα στην ψυχή του πρόσωπα, πράγµατα και καταστάσεις γίνονται ένα πράγµα και εκφράζονται µε χίλιους τρόπους και µορφές, όσες έχει κι ο κόσµος και η ζωή. Η ποίησή του κατέχει ξεχωριστή θέση µέσα στις καλές τέχνες.
Πεθαίνοντας ο Γιάννης Ανδρικόπουλος γίνεται δάσκαλος αυτών που θέλουν να ζήσουν, προσφέροντάς τους τα πιο πλούσια δώρα, τι άλλο από το έργο του.
Ο Γιάννης Ανδρικόπουλος είναι άξιος τιµής και σεβασµού από τους Αιγιώτες. Με το έργο του µας έµαθε πόση µεγάλη δύναµη έχουν ακόµη και λίγες λέξεις.
Άλλωστε δεν είναι το µυαλό αυτό που αξίζει, µα αυτό που το κατευθύνει, ο χαρακτήρας, η καρδιά οι ευγενικές ιδιότητες και οι προοδευτικές ιδέες και ο Γιάννης Ανδρικόπουλος ήταν συνεπής µε τον εαυτό του, δεν άλλαξε χαρακτήρα απ’ την αρχή ως το τέλος, έµεινε ο ίδιος. Γι’ αυτό ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσµο αποτελώντας παράδειγµα ήθους, ευαισθησίας, αξιοπρέπειας και καλοσύνης. Άνθρωπος µε βαθιά κρίση, καλός χριστιανός, ήταν κοντά σ’ αυτούς που αγαπούσε, σε ό,τι χρειαζόταν υπερβαίνοντας πάντα τον ευατό του.
Ήταν αγωνιστής της ζωής και προσπαθούσε πάντα για το καλύτερο. Υπήρξε δυναµική προσωπικότητα αγαπητή στην κοινωνία του Αιγίου. Ξέρω πως ο πόνος των αγαπηµένων του προσώπων είναι αβάσταχτος, γιατί χάνεις κάποιον που αληθινά αγαπάς. Ξέρω πως η απώλειά του δεν θα σβηστεί ποτέ από τη σκέψη τους, από την καρδιά τους, από όλοκληρο το είναι τους.
Ο Θάνατος, µε όποια µορφή ή λέξη και αν παρουσιαστεί δεν παύει να είναι το τέλος. Σαν η ώρα φτάσει, κανένας δεν ξεφεύγει τη µοίρα του, και κανένας δεν παίρνει αναβολή, όταν κριτής είναι ο θάνατος!
Τα θερµά µου συλλυπητήρια στους οικείους του.
Καλό σου ταξίδι και αιωνία σου η µνήµη αγαπητέ µου φίλε!
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
