Ήταν στις προηγούµενες µεγάλες εκλογές. Πίναµε καφέ στον «Μονόδροµο». Στο κέντρο της πόλης. Πέρναγαν διάφοροι και διάφορες. Πέρασε και η Εύα Καϊλή. Υποψήφια ευρωβουλευτίνα. Μας χαιρέτησε έναν – έναν. Απλή, ευγενική, προσηνής. Σαν η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας. Σαν «µια από µας». Για τους µεγαλύτερους, σαν η κοπελίτσα που µας σέβεται και µας έχει στην πολιτική σκέψη της. Εν ολίγοις, απολύτως πειστική στην θεατρική της παράσταση. Αυτό ακριβώς λέγεται προσωπείο ή προσωπίδα.
Η αλήθεια γαρ είναι στην απέναντι όχθη. Η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν έχει τίποτα κοινό µε µας και τη γειτονιά µας. Εµείς κάνουµε οικογένειες µε παιδιά κι εγγόνια. Αυτή κάνει συντρόφους. Εµείς ψευτοζούµε και, συχνά – πυκνά, χάριν της επιβίωσης, κάνουµε το σκατό µας παξιµάδι. Αυτή βάζει δυο λερωµένες υπογραφές και τσεπώνει εκατοµµυριάκια. Εµείς αρκούµαστε στα λιγοστά, κι αυτά µε της σφραγίδας την τιµιότητα. Αυτή είναι αχόρταγη και, µε την πρώτη ευκαιρία, βγάζει στο σφυρί την ανύπαρκτη πολιτική παρθενία της. ∆εν είναι η µόνη. Οι περισσότεροι κι οι περισσότερες που εδρεύουν στα πολυτελή κέντρα, σ’ αυτήν την κατηγορία είναι.
Τώρα, εν όψει των εκλογών, θα εµφανιστούν πολλά και καλοφτιαγµένα προσωπεία. Ας έχουµε τα µάτια µας τετρακόσια! Με τις περισσότερες και τους περισσότερους από δαύτες και δαύτους δεν έχουµε τίποτα που να µας ενώνει. Αντίθετα, µας χωρίζουν τα πάντα. Γι’ αυτό, ας είµαστε φειδωλοί ακόµα και στο «καληµέρα!». Και προς Θεού, όχι χειραψία! Οι πιο πολλές κι οι πιο πολλοί ζέχνουν και είναι λαδωµένοι. Καλού – κακού, ας φοράµε και τη µάσκα µας! Την ιατρική, εννοώ, κι όχι τη δικιά τους.
Προσοχή, προσοχή! Οι καιροί είναι χαλεποί!
Kάπα-Βήτα
Από την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”