Αν απαριθμήσεις τις συμφορές που μας έχουν βρει την τελευταία δεκαετία και βάλε, χάνεις το μυαλό σου. Εθνική χρεωκοπία, ατομική μισθολογική και συνταξιοδοτική συντριβή λόγω των μειώσεων, συλλογική ταραχή από το “φεύγουμε” ή “μένουμε”, στα 2015, πανδημία και τραγωδία, πόλεμος στην Ουκρανία και παγκόσμια υστερία. Και, φυσικά, όλα αυτά, δεν “πάνε και πέρασαν”, αλλά πίσω αφήνουν οικτρό αποτύπωμα. Οι επιδράσεις τους έχουν διάρκεια.
Έτσι, το γεγονός ότι φίλοι και συμπολίτες, όχι προκεχωρημένης ηλικίας και όχι βεβαρημένης ως χτες υγείας, “φεύγουν” σωρηδόν και καθ£ ημέραν, δεν είναι σύμπτωση. Ούτε είναι ανεξήγητο. Αντίθετα, εντάσσεται στο γνωστό κλασικό σχήμα “αιτία – αιτιατόν”. Η ανασφάλεια, το άγχος της επιβίωσης, η αδυναμία απάντησης στα οικογενειακά οικονομικά προβλήματα, κι η γενικότερη εικόνα μιας κοινωνίας που “τρέχει και δε φτάνει”, χτίζουν καρκίνους, τρυπάνε στομάχια, διαλύουν πνευμόνια.
Εγκεφαλοπάθειες, καρδιακά επεισόδια, κι όλα τα σχετικά είναι σε πλήρη διάταξη και ανάπτυξη. Κάπου εδώ, ωστόσο, υπήρχε μια μικρή ελπίδα, πως πια τα είδαμε όλα, και οσονούπω η κατηφόρα θα σταματήσει. Ένα μας έμεινε μόνο: ένας γιγάντιος και αποτελειωτικός σεισμός. Προς το παρόν τον έχουμε αποφύγει. Κι εκεί που λέγαμε ότι, πλην του σεισμού, τα είδαμε όλα, πέφτει επί της κεφαλής μας μια – ρήτρα αναπροσαρμογής. Χριστέ και Κύριε!
Μιλάμε για έναν ογκόλιθο, για τον οποίο δεν είχαν κάνει ποτέ ούτε νύξη μήτε οι προφήτες, μήτε οι οικονομολόγοι, μήτε οι πολιτικοί και οι κυβερνήτες, μήτε οι αστρολόγοι κι οι αστρονόμοι. Προσωπικά, τι πράμα είναι αυτό δεν το έχω καταλάβει. Κάποιοι στα ΜΜΕ έδωσαν κάποιες εξηγήσεις, αλλά και πάλι δεν το καταλαβαίνω. Εκείνο που μισοκατάλαβα είναι ότι η αύξηση των τιμών του ρεύματος , οφείλεται, λέει, σε έναν αλγόριθμο, που συνυπολογίζει το κόστος παραγωγής, το κόστος αγοράς, το συμβόλαιο με τον προμηθευτή, την ψυχολογία του καταναλωτή, τα νεύρα του Τσιτσιπά και τις διακυμάνσεις διεθνώς. Καθόσον, λέει, είναι απολύτως αποδεδειγμένο ότι το τετράγωνο της υποτεινούσης ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων πλευρών του ορθογωνίου τριγώνου.
Το τελευταίο το “έχω”, όμως ο αλγόριθμος με μπερδεύει. Γι’ αυτό συνεχίζω να έχω απορίες. Για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν πιστεύω στους αλγόριθμους. Έχω πειστεί ότι οι εταιρείες ζητάνε όσα τους λείπουν. Ο δικός μου λογαριασμός τετραμήνου ήρθε 800 ευρώ. Γιατί; Γιατί τόσα τους έλειπαν. Τους εμποδίζει κανείς; Και, καλά, εγώ είμαι πλούσιος, γιατί η σύνταξή μου είναι χίλια ευρώ και λίγο παραπέρα. Ένας με 700 ευρώ πώς θα τα πληρώσει, ο έρμος; Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Τόμας Έντισον, “βλέποντας” η σωτήρια εφεύρεσή του να γίνεται αφορμή κοινωνικής ηλεκτροπληξίας και δυστυχίας!
Έτσι προκύπτει η πρωτοφανής θνησιμότητα, που είπαμε παραπάνω. Έτσι δικαιολογούνται και τα εγκεφαλικά και τα καρδιολογικά και οι καρκίνοι και τα διαβόλια και τα τριβόλια. Όταν διατίθεται για το ηλεκτρικό το μισό μηνιάτικο, η εξίσωση της επιβίωσης δε λύνεται. Και, ιδίως, όταν η οικογένεια έχει συνηθίσει και να τρώει. Από τότε, λοιπόν, που προέκυψε το θέμα, έχει περάσει μισός χρόνος και πάνω. Βούιξαν τα ράδια κι οι οθόνες από καταγγελίες και διαμαρτυρίες. Απόκοντα και τα σύγχρονα κοινωνικά δίκτυα. Γέμισε το σύμπαν με λογαριασμούς που είναι παράλογοι, που είναι εξωπραγματικοί. Εμένα ποσώς μ΄ ενδιαφέρει αν το κακό είναι εισαγόμενο, που, ναι, δε λέει κανείς πως δεν είναι. Αλλά, πρωτίστως, με ενδιαφέρει τι έκανε η δική μας κυβέρνηση. Τι έκανε; Τι κάνει; Καλά είναι και μας στέλνει τα χαιρετίσματά της!
Στο μεταξύ, οι εταιρείες κάνουν πάρτι. Γιατί; Διότι, λέει, αυτή είναι η ελεύθερη οικονομία. Μα, ρε παιδιά, αυτή δεν είναι ελεύθερη οικονομία, αυτή λέγεται ελεύθερη ασυδοσία. Μας αλλάξατε τον αδόξαστο, μη μας αλλάξτε και το σημαινόμενον των λέξεων! Τώρα, λέει, ο πρωθυπουργός θα παρέμβει δυναμικά. Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν από έξι μήνες; Γιατί άφησε το κακό σπυρί να φτάσει στα έσχατα; Πάσα απάντηση δεκτή. Πάντως, το βέβαιο είναι πως όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι τα στοιχειά ξεδεθήκαν κι οι χειμώνες πληθαίνουν. Ένα μόνο μας σώζει: το γεγονός ότι ο βίος του ανθρώπου είναι βραχύς. Είναι εξαιρετικά λίγος. Τουτέστιν, μόνον τα εκατό πρώτα χρόνια είναι βασανιστικά κι έχουν ανηφόρα. Μετά, ξεκινάει η κατηφόρα. Υπομονή και κουράγιο!
Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”