Καληµέρα σας! Μου λείψατε ! Ελπίζω και γω σε σας, γιατί όπως και να το κάνουµε αν δεν υπάρχει αυτό το αλισβερίσι θετικών συναισθηµάτων, η ζωή µας θα ήταν… µισή και µίζερη ! Μετά απ’ αυτή την µικρή ανάπαυλα, επιστρέφω ξανά στην εβδοµαδιαία µας επικοινωνία, καθώς δόξα το Θεό (ή µήπως όχι…) η επικαιρότητα γεννά πληθώρα θεµάτων έτοιµα να θιγούν να σχολιαστούν ή και να αναδειχθούν !
Ένα απ’ αυτά τα πρωινά της απουσίας µου, κλήθηκα όπως και οι περισσότεροι των συµπολιτών µας να διευθετήσω θέµατα που συσφίγγουν τις σχέσεις του πολίτη µε το κράτος, όπως ΕΝΦΙΑ, πρόσθετο φόρο αγροτών κι άλλα πολλά… πολλά… πολλά! Μη σας τα θυµίζω κι αγχώνεστε!
Ως αγχολυτικό λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε, έδρασε η µικρή χρονικά παραµονή µου στο παραδοσιακό καφενείο του ΒΥΡΩΝΑ στην Μητροπόλεως !
∆εν ξέρω για σας, αλλά, εγώ προσωπικά λατρεύω καθετί συνδεδεµένο µε το παρελθόν… Γιατί συµβαίνει αυτό ; Ίσως, γιατί τότε υπήρχε αυτό που λέµε µοναδικότητα, ποιότητα κι εκλεπτυσµός !
«Και τα βρήκες όλα αυτά µέσα σ’ ένα… καφενείο; Πάει Αγγέλα σε ζάλισαν οι φόροι και δεν ξέρεις τι λες !»
Κι όµως, ναι! Κατηφορίζοντας τον φρεσκο – ασφαλτοστρωµένο (αναρωτιέµαι γιατί; Όντως απ’ ό,τι φαίνεται προσωρινός, θα ΄ναι ο πεζόδροµος, αφού υπάρχουν έµποροι που γκρινιάζουν και ψηφουλάκια που ίσως κάνουν φτερά! Πώς θα φορτω-ξεφορτώνουν εµπορεύµατα και πώς θα εξυπηρετείται ο πελάτης… αγανακτούν ! Παράλογο; ωχ , Παναγία µου !)… πεζόδροµο της Μητροπόλεως, τον γεµάτο από παιδιά και γονείς λόγω της 28ης Οκτωβρίου, σταµάτησα να πιω έναν καφέ µαζί µε τον πατέρα µου, στο πραγµατικά υπέροχο αυτό και πρόσφατα ανακαινισµένο καφενείο-στολίδι για την πόλη µας !
Τα µάτια µου δεν χόρταιναν από εικόνες! Τα τακούνια µου ήχησαν στα ροµβοειδή ασπρόµαυρα πλακάκια και η αίθουσα πληµµύρισε καληµέρες!
Ηλικιωµένοι κύριοι, καλοβαλµένοι, απολάµβαναν τον πρωινό καφέ τους και την ανάγνωση των τοπικών εφηµερίδων, που ευδιάκριτα αραδιασµένες σ’ ένα µαρµάρινο τραπεζάκι στ’ αριστερά της εισόδου, περίµεναν υποµονετικά ένα ροζιασµένο ,τρεµµάµενο χέρι να τις αναζητήσει !
Καθίσαµε κάπου σχεδόν στο κέντρο του µαγαζιού και παραγγείλαµε τους καφέδες µας … ∆εν προλάβαµε να πιούµε την πρώτη γουλιά κι η ευγενική σερβιτόρα, µας υπέδειξε χαµηλόφωνα τον κύριο που µας κέρασε, ο οποίος και πέρασε για ολιγόλεπτη συζήτηση για την πετσοκοµµένη σύνταξη, την αδικία και απαξίωση του Έλληνα πολίτη! Αναστεναγµός , µα το χαµόγελο και ο αποχαιρετισµός θερµός !
Η προσοχή µου στρέφεται στον εσωτερικό διάκοσµο ! Λιτός, αποπνέει αέρα µεσοπολέµου… Σκαλιστοί , χρυσοί καθρέφτες, γκραβούρες απ’ το παλιό Αίγιο της ακµής, ένα γραµµόφωνο αντίκα – πόσο θα ΄θελα να τ’ακούσω να παίζει…Αττικ !
«Ζητάτε να σας πω , τον πρώτο µου σκοπό ,τα περασµένα µου γινάτια…Ζητάτε είδα µάτια µε κάνετε κοµµάτια …» …..Επ ! παρασύρεσαι Αγγέλα! Συγκεντρώσου!
Στο βάθος ένας ξύλινος , εβένινος καλόγερος έχοντας κρεµασµένη µια ρεµπούκλα και µια µαγκούρα!
Τα µόνα στοιχεία που µαρτυρούν έναν κάποιο εκµοντερνισµό, τα επιδαπέδια αιρ-κοντίσιον και µια τηλεόραση πλάσµα επάνω σ’ έναν ξυλόγλυπτο κοµό ! Αναγκαστικές παρεµβάσεις προς όφελος και ψυχαγωγία των θαµώνων !
Καθαριότητα, σεβασµός στον πελάτη και µια τζαµαρία…. σίγουρα, πάνω από δέκα µέτρα να βλέπεις την περατζάδα και να λούζεσαι από φως !
Πίνω την τελευταία γουλιά απ’ το καφέ µου… ∆ίπλα µια παρέα που χαρτοπαίζει ξεσπά σε αβίαστους γέλωτες! Φταίει η ζωγραφική που αγαπώ κι εξασκώ ως χόµπυ, µα το βλέµµα µου διατρέχει όλες τις ρυτίδες και τις γκριµάτσες που παίρνουν τα πρόσωπά τους !
Γνώριµες εικόνες των παιδικών µου χρόνων, όταν το καφενείο το είχε ο Κύριος Μολώσης µε την λυγερόκορµη Κυρία Ελένη – …το Κ … ΚΕΦΑΛΑΙΟ για ευνόητους λόγους – και γω µε την αδερφή µου και την µαµά, γευόµασταν τα µοναδικά κι ανεπανάληπτα, δυστυχώς, κεφτεδάκια της, περιµένοντας τον µπαµπά να τελειώσει την παρτίδα του και τον κύριο Βασίλη (τον Αγγελόπουλο) τον αδελφικό φίλο του µπαµπά, να µου τσιµπήσει ελαφρά το µάγουλο λέγοντάς µου: «- Τι κάνεις κυρά µου ;» και γω µπουκωµένη µε τον κεφτέ να χαµογελάσω κοκκινίζοντας!
Αναµνήσεις … Πόσο όµορφες!
Τελειώνοντας , ένα ευχαριστώ, θα ΄θελα να πω στον νέο ιδιοκτήτη του Βύρωνα, που µου έδωσε αυτή την ανάσα σ’ ένα αγχωτικό πρωινό,αλλά και που διατηρεί και οµορφαίνει αυτόν τον χώρο !
Θα κλείσω µια προτροπή σ’ όλους τους αναγνώστες µου, να επισκεφθούν µετά την βόλτα τους ή τις υποχρεώσεις τους στο κέντρο του Αιγίου, αυτό το µοναδικό πια, παραδοσιακό καφενείο… έτσι , για ένα ταξίδι στο παρελθόν της πόλης !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Χρονογράφημα στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”, Πέμπτη 5/11/2015)