Ξέρετε, βρισκόμαστε σε μια εποχή που η βία βγαίνει στο φως και αποκαλύπτονται πράγματα. Υπάρχει πολύ βία. Ανέκαθεν υπήρχε και πολύ φοβάμαι ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Όμως, αν μη τι άλλο, τώρα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ακούσουν τα θύματα της βίας και να τα βοηθήσουν. Παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Από τη μια μεριά ωριμάζει ο κόσμος, από την άλλη γίνεται παραβατικός πράγμα αντιφατικό, αλλά συμβαίνει.
Καθηγητή – Από τη στήλη “Επίκαιροι Σχολιασμοί” στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο με έπαρση και αλαζονεία που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Για να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε τη βία πρέπει να έχουμε μάτια και μυαλά ανοιχτά. Μπορεί τέτοια περιστατικά να συμβαίνουν σε φίλους μας, στη διπλανή ή ακόμη και στη δική μας οικογένεια και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι.
Είναι άλλο να το ακούς στις ειδήσεις και άλλο να το βλέπεις να συµβαίνει µπροστά στα µάτια σου. Το περιστατικό παραβατικότητας από ανήλικους, το γνωρίζω από τις ειδήσεις. Μια οµάδα από 15χρονα που επέβαιναν σε λεωφορείο, κατέβηκαν άρον – άρον στη στάση όπου βρισκόταν συµµαθητής τους περιµένοντας να επιβιβαστεί. ∆εν πρόλαβε όµως. ∆έκα εναντίον ενός, τον σώριασαν και τον ποδοπατούσαν µε κλωτσιές και µπουνιές. Τη λύσσα τους σταµάτησαν οι φωνές του κόσµου που κάλεσαν αµέσως την Αστυνοµία και φυσικά οι νταήδες εξαφανίστηκαν. Το παιδί – θύµα οδηγήθηκε από περιπολικό της Αστυνοµίας στο σπίτι του.
Αδυνατείς να πιστέψεις αυτό που έγινε, δεν µπορείς να πιστέψεις ότι εφηβικά άγουρα πρόσωπα µε τόση συσσωρευµένη λύσσα και θυµό, δεν σηκώνεις τέτοιο ξέσπασµα βίας από όποια ηλικία κι αν προέρχεται πόσο µάλλον από ανήλικα. Ακόµα χειρότερα, αν πρόκειται συνήθως και για αναίτια βία σαν ένα είδος εξόδου ας πούµε. Τα δελτία ειδήσεων αναδείχνουν αιµατηρά περιστατικά µεταξύ ανηλίκων εντός και εκτός σχολείων και µε γονείς να αναγκάζονται να κάνουν περιπολίες.
Αλλά η τάση για κλωτσιές και µπουνιές φαίνεται ότι έχει πάρει επιδηµικές διαστάσεις, θεριεύει αντί να µετριάζεται. Κάθε µαθητής έχει και µια εµπειρία στο σχολείο του να σου διηγηθεί, όποιο σχολείο κι εάν είναι αυτό, δηµόσιο ή ιδιωτικό, σε συνοικία λαϊκή ή πλούσια. Υπάρχουν ηχηρά περιστατικά µπούλινγκ που έτσι ή αλλιώς τραυµατίζουν βαθιά όσους το παθαίνουν και έχει εξελιχθεί σε γάγγραινα ανήλικης παραβατικότητας, µε συνέπειες καταστροφικές για τη ζωή των ίδιων και της οικογένειάς τους. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, είναι «υπεράνω πάσης υποψίας», τα χαρακτηριστικά της συµπεριφοράς τους δεν ταιριάζουν µε το προφίλ παιδιών από προβληµατικές οικογένειες, κακοποιητικές κτλ.
Μπορεί να είναι παιδιά εύπορων οικογενειών, που κάθε επιθυµία τους διαταγή, δηµοφιλή στο προαύλιο και στα social media, αγόρια και κορίτσια (η βία σήµερα δεν έχει προτίµηση σε φύλο) µε γονείς συνήθως απόλυτα απορροφηµένους στις µπίζνες τους, ώστε να βρουν έστω λίγο χρόνο ενασχόλησης µαζί τους.
Μπορεί να είναι παιδιά µε σατανικό µυαλό και ψυχολογία ενήλικων προερχόµενα από µία συνηθισµένη εργαζόµενη οικογένεια που ενηµερώνονται για όσα συµβαίνουν αποκλειστικά από το ∆ιαδίκτυο ως άπειρα στην επεξεργασία των πληροφοριών, που λαµβάνουν, καταλήγουν δηλητηριασµένα από την τοξικότητα και την παραπληροφόρηση. Μπορεί να είναι ένα παιδί παραχαϊδευµένο από γιαγιάδες και παππούδες που έχει όλο το χρόνο και το ελεύθερο, όσο οι γονείς δουλεύουν να κάνει ό,τι του καπνίσει από µπούλινγκ έτσι για πλάκα, µέχρι µαριχουάνα.
Μπορεί να είναι οτιδήποτε τέλος πάντω, αυτό το το παιδί και όλα µπορείς να τα περιµένεις, µήπως έχει ανατραφεί µε το γάλα της ανθρωπιάς; Όταν όµως σπέρνει κακό και όλεθρο, εκεί το πράγµα αλλάζει, η ανοχή έχει όρια, γιατί αυτό που µένει στο τέλος δεν είναι ποιος το έκανε, αλλά τι έκανε.
Οι κοινωνικές παθογένειες ξεκινούν ή εκδηλώνονται πρώτιστα στον πυρήνα, την οικογένεια και µάλιστα στα ανήλικα µέλη της, ως πιο ευάλωτα και απροστάτευτα. Οι οικογένειες ας κάνουν µια στροφή προς τα µέσα και όταν υπάρχει παραβατικότητα που πονάει, να ξέρουν πώς ό,τι πονάει θέλει γιατρό.