Προχθές το βράδυ, την ώρα που μόνο ένα αχνό φως πίσω απ’ τα βουνά μαρτυρούσε το πέρασμα της μέρας, περπάτησα κατά μήκος της παραλίας μας, θαυμάζοντας κι απολαμβάνοντας για μια ακόμα φορά, το ιδιαίτερου κάλλους αιγιώτικο τοπίο !
Κοιτώντας ολόγυρα, το απέραντο εργοτάξιο, διαπίστωσα πως τίποτε, πιά δεν θυμίζει το Αίγιο στο οποίο μεγάλωσα ή σχεδόν τίποτε …
Σίγουρα στις δεκαετίες που θα’ ρθουν η μορφή του, ίσως και ν’ αλλάξει ολοκληρωτικά και μέχρι να γεράσω η πόλη μας να έχει εκμοντερνιστεί και να ‘χει επιτέλους την αίγλη αλλοτινών καιρών ! Όμως μωρέ, δε λέω καλή η πρόοδος αλλά έχω πεθυμήσει την εποχή που οι Δώδεκα Βρύσες έτρεχαν παγωμένο, διαυγές νερό και δεν περιβάλλονταν από αυτό το κακόγουστο μάρμαρο !
Τα χρόνια που τις Κυριακές το μεσημέρι, κάνοντας βόλτες κατά μήκος της παραλίας με την μαμά και την αδερφή μου , έψαχνα για αστερίες ! Τότε που τ’ αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στο Αίγιο ήταν ελάχιστα κι οι δρόμοι έμοιαζαν τεράστιοι …
Τα χρόνια εκείνα , που οι γειτονιές ήταν κατάμεστες από παιδιά που έπαιζαν ακατάπαυστα, έως ότου κοντά στα μεσάνυχτα να τα μαζέψει η ταλαίπωρη η μάνα τους κακήν κακώς! Εκείνο τον καιρό, που η πόλη είχε θερινούς κιν/φους, οι βόλτες γίνονταν με τα πόδια και κανένας δεν σκεφτόταν να πάει ως τα Ψηλαλώνια με το αυτοκίνητο! Τώρα, εκμηδενίσαμε τις αποστάσεις και παρκάρουμε τ’ αυτοκίνητα και τα μηχανάκια μας μες την πλατεία … ΠΡΟΟΔΟΣ!
Απορώ… τι περιμένουμε; Να χάσει την ζωή του κάποιο παιδάκι … ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΒΡΙΣΚΕ ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΟΥΝΙΕΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΓΚΕΛΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ;… Μην φορτώνω άδικα… δεν μ’ ακούει και κανείς … τόσες φορές το’χω γράψει …
Αλλά, βρε Δήμαρχε ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ! Αλλιώς, μα τον Θεό, θα μαζευτούμε μερικοί τρελοί που αγαπάμε την πόλη και θα την ξαπλάρουμε στον δρόμο κι άς έρθουν μετά οι «πολιτισμένοι» να παρκάρουν και να κάνουν σούζες απάνω μας !!! Κάτσε φίλε αναγνώστη , γιατί παρασύρθηκα πάλι !
Το θέμα μας είναι… αναμνήσεις ! Νοσταλγία ένιωσα για τον επιβλητικό ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου ,που δάκρυα φέρνει στα μάτια των Αιγιωτών καθώς χρόνια τώρα είναι παραδομένος στα κέφια του Εγκέλαδου και της αδιαφορίας των υπευθύνων …για τους φοίνικες της εκκλησίας των Ταξιαρχών που πρόσφατα προσβλήθηκαν από θανατηφόρα ασθένεια … για την πλατεία Αγίας Λαύρας με τα ζαχαροπλαστεία του Βουρδέρη και του Μαυρίδη ,με τις ιτιές ολόγυρα και τις ανασηκωμένες πλάκες που μου’χουν αφήσει σημάδια στα πόδια απ’ τα συχνά πεσίματα !
Νοσταλγία για το παγωτό μηχανής απ’ το Λουξ, τα καλοψημένα μπιφτέκια του Καρασσαβίδη και τις κούνιες τις Άλμπαντρος ή το μικρό γραφικό μαγαζάκι του Καράμπαμπα μες τις γραμμές του τρένου κυριολεκτικά ένα βήμα απ’ την θάλασσα !
Νοσταλγία… για το «Σκούπα, φαράσι… Κανείς δεν θα περάσει !» Όλα αλλάζουν … δρόμοι , λιμάνια, σταθμοί… άνθρωποι και ήθη ! Άλλα προς το καλό, άλλα προς το κακό ! ΑΛΛΑΖΟΥΝ … Η ματιά μου καρφώνεται στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που ο παλιός φάρος βυθίζεται, κυριολεκτικά, στο σκούρο μπλε του απάνεμου λιμανιού , φορτωμένος τόνους χώμα …και αισθάνομαι να παρευρίσκομαι σε άτυπη κηδεία μιας άλλης εποχής …
Αντίο Αίγιο της νιότης μου !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
(Χρονογράφημα στον «ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ», Πέμπτη 30/4/2015)
