Όπως κάθε ελληνική πόλη, έτσι και µεις στο Αίγιο έχουµε ορδές αδέσποτων ζώων να παρελαύνουν νυχθηµερόν στο κέντρο της πόλης και όχι µόνο !
Ας ξεκινήσουµε µε το “τις πταίει ; ” …Φταίνε σίγουρα οι πολίτες! Αυτοί, που δεν στειρώνουν τα ζώα τους κι όταν εκείνα, καθώς η φύση ορίζει, γεννοβολάνε, βρίσκουν χαρτόκουτα και σακκούλες και πετάνε τα νεογέννητα όπου βρούνε! Και πες, παλιότερα, ο κόσµος απολίτιστος κι αγράµµατος ήταν και η ψυχή ενός κουταβιού τίποτε δεν άξιζε γι΄ αυτόν!
Στις ηµέρες µας όµως, που οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, είναι εγγράµµατοι και καλλιεργηµένοι, δε θα ΄πρεπε να ΄ναι και πιο υπεύθυνοι και ευσυνείδητοι;
Κι όµως όχι! Η ανευθυνότητα στο µεγαλείο της! Έτσι, λοιπόν, οι δρόµοι γεµίζουν αδέσποτα σκυλιά, τα οποία αναγκάζονται εκ των πραγµάτων να δηµιουργήσουν αγέλες για να επιβιώσουν! Το ίδιο ακριβώς που κάνει και ο άνθρωπος όταν ζει σ΄ ένα εχθρικό προς αυτόν κι επικίνδυνο περιβάλλον! Κάποια απ΄ αυτά γίνονται επιθετικά… κάποια άλλα αποζητούν στοργή και απάγκειο.
Στην πόλη µας, µέχρι πρότινος, ο µόνος που ασχολούνταν µε την διαβίωση – σίτιση αυτών των ταλαίπωρων ζώων ήταν ο Φιλοζωικός Σύλλογος! Πλέον και ο ∆ήµος Αιγιάλειας αναλαµβάνει ενεργή δράση προσφέροντας ιατρική περίθαλψη και κάνοντας τις απαραίτητες στειρώσεις, οργανωµένα, έτσι ώστε, ν΄ αποφευχθεί ο πολλαπλασιασµός των αδέσποτων που κυκλοφορούν.
Είναι πραγµατικά παρήγορο να βλέπεις, πως αυτή η δουλειά γίνεται µ΄ ενδιαφέρον πραγµατικό κι οργανωµένα !
∆υστυχώς όµως το πρόβληµα δε λύνεται !
Τα αδέσποτα µε το να παραµένουν στο κέντρο της πόλης συνεχίζουν να είναι έρµαια του κάθε νοσηρού µυαλού! Φόλες, βασανισµοί, αλλά και ατυχήµατα βρίσκονται στην καθηµερινή ρουτίνα τους. Τον χειµώνα αναγκάζονται να επιβιώσουν στο κρύο και τη βροχή και το καλοκαίρι στον καύσωνα, µη µπορώντας να βρουν ούτε νερό να πιούν !
Είναι ζωή αυτή; αναρωτιέται κανείς… Οι δε δηµότες απ΄ την άλλη είναι αναγκασµένοι να κυκλοφορούν µε ραβδιά ανά χείρας όταν βγάζουν το κατοικίδιό τους βόλτα, φοβούµενοι κάποια επίθεση! Άλλοι πάλι λιγότερο τυχεροί έχουν ήδη σπεύσει στο νοσοκοµείο για να περιποιηθούν τα τραύµατά τους µετά από κάποια επίθεση ! Υπάρχουν κι αυτοί, οι οποίοι αλλάζουν δρόµο, προκειµένου να µην έρθουν αντιµέτωποι µε κάποια αγέλη … Καθώς και µοτοσυκλετιστές που µετά βίας κρατούν την ισορροπία τους έχοντας κάποια αδέσποτα να τους παίρνουν στο κατόπι.
Αυτή δυστυχώς είναι η καθηµερινότητα των Αιγιωτών και των αδέσποτων !
Η µόνη λύση είναι η δηµιουργία καταφυγίου!
Επειδή στο άκουσµα της λέξης αυτής, όλοι οι φιλόζωοι φρίττουµε, σκεπτόµενοι έναν ελεεινό χώρο όπου τα ζώα αυτά θ΄ αφήσουν την τελευταία τους πνοή, παραιτούµαστε µε µιας απ΄ την ιδέα οργάνωσής του.
Μα δε χρειάζεται να ΄ναι έτσι! Με την συνδροµή του ∆ήµου, σύµφωνα µε τα όσα προστάζει ο νόµος και εθελοντών, ο χώρος αυτός θα µπορούσε ν΄ αποτελεί πρότυπο ! Παλιότερα είχα σκεφτεί πως και ο κήπος – πάρκο της πόλης θα µπορούσε να τα φιλοξενήσει, ώστε να ζουν σ΄ ένα όµορφο περιβάλλον, µ΄ εύκολη προσβασιµότητα για φροντιστές – κτηνίατρους και όσους θα ΄θελαν να υιοθετήσουν κάποιο απ΄ αυτά ! Να ΄χουν τα σπίτια τους και χώρο προστατευµένο, που θα µπορούσαν να κινηθούν, χωρίς να βάζουν ούτε τον εαυτό τους ούτε τους άλλους σε κίνδυνο.
Άλλωστε αυτός ο κήπος λειτουργικός είναι µόνο κατά την περίοδο των Χριστουγέννων… ∆ε θα έβλαπτε να ΄ναι χρήσιµος καθηµερινώς! Τηρώντας βέβαια τους κανόνες καθαριότητας αυστηρά! Αλλά κι αν δεν είναι αυτός ο χώρος φιλοξενίας τους, ας γίνει κάποιος εξίσου προσεγµένος εκτός πόλης.
Σ΄ άλλες πόλεις γίνονται πάρκα για άθληση των ζώων …και εµείς δεν µπορούµε να λύσουµε αυτό το πρόβληµα ακόµη !
Ελπίζω να εκπονηθεί σύντοµα κάποιο σχέδιο που να προβλέπει αυτά, ώστε όποιος στο µέλλον επισκέπτεται ή ζει την πόλη αυτή, να το κάνει δίχως φόβο για την σωµατική του ακεραιότητα!
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Χρονογράφημα στον “ΤΥΠΟ της Αιγιάλειας”