Σε µια εποχή που η τοπική οικονοµία της Αιγιάλειας δοκιµάζεται από τις διαχρονικές ελλείψεις υποδοµών και τη φθίνουσα παραγωγική δραστηριότητα, ο παραθεριστικός τουρισµός αναδεικνύεται στον σηµαντικότερο, ίσως και µοναδικό, πυλώνα ανάπτυξης και αναζωογόνησης. Σε αντίθεση µε άλλες περιοχές της χώρας που στηρίζονται σε µεγάλες επενδύσεις και υπερπολυτελείς ξενοδοχειακές µονάδες, η Αιγιάλεια στηρίζεται στους ανθρώπους της και στα µικρά, φροντισµένα τουριστικά καταλύµατα, που προσφέρουν φιλοξενία µε χαρακτήρα, γνησιότητα και ποιότητα.
Τα ενοικιαζόµενα δωµάτια, τα µικρά οικογενειακά ξενοδοχεία, ή οι µικρές ξενοδοχειακές µονάδες, τα διαµερίσµατα και τα studios αποτελούν τον κορµό του τουριστικού προϊόντος της περιοχής. ∆εν υπόσχονται υπερπολυτέλεια, αλλά παρέχουν αυτό που ζητούν σήµερα ολοένα και περισσότεροι επισκέπτες: ηρεµία, καθαριότητα, προσωπική εξυπηρέτηση και το αίσθηµα του “ανήκειν”. Οι διακοπές στην Αιγιάλεια έχουν πρόσωπο, χρώµα και φιλόξενο βλέµµα.
Ωστόσο, η διάβρωση των ακτών είναι ένα φαινόµενο που δεν µπορεί να αγνοηθεί. Σε πολλά σηµεία, η ακτογραµµή έχει υποχωρήσει, προκαλώντας αισθητικές και λειτουργικές αλλοιώσεις στο παραλιακό τοπίο. Παρ’ όλα αυτά, ορισµένα “διαµάντια” παραµένουν ανθεκτικά και φιλόξενα: η Αλυκή, η Άκολη, τα Σελιανίτικα, ο Λόγγος συνεχίζουν να προσελκύουν ντόπιους και επισκέπτες χάρη στη φυσική οµορφιά, την καθαρότητα των νερών και την άµεση πρόσβαση.
Όµως το µεγάλο ζητούµενο της Αιγιάλειας δεν είναι µόνο να διατηρήσει τις παραλίες της, αλλά να αξιοποιήσει επιτέλους το µεγάλο θαλάσσιο µέτωπο που διαθέτει. Η απουσία µαρίνας αποτελεί διαχρονικό κενό και ταυτόχρονα χαµένη ευκαιρία. Σε µια περιοχή µε τόσο εκτεταµένη ακτογραµµή και φυσικό προσανατολισµό προς τη θάλασσα, είναι αδιανόητο να µην έχει δηµιουργηθεί µέχρι σήµερα µια οργανωµένη, σύγχρονη µαρίνα που θα µπορούσε να προσελκύσει ιστιοπλοϊκά, σκάφη αναψυχής, τουρίστες υψηλότερου εισοδήµατος και νέες επενδύσεις.
Πρέπει να µεριµνήσουµε, γιατί η µαρίνα δεν είναι απλώς µια υποδοµή, αλλά σύµβολο µιας νέας τουριστικής ταυτότητας που θα µπορούσε να στηρίξει ολόκληρη την περιοχή. Θα έφερνε δουλειές, ζωντάνια, επιµήκυνση της τουριστικής περιόδου και θα λειτουργούσε ως σηµείο αναφοράς και σύνδεσης της Αιγιάλειας µε τον θαλάσσιο τουρισµό στον Κορινθιακό.
Πότε θα γίνει αυτό το όνειρο πραγµατικότητα; Πότε η πόλη θα δει να ανακινείται µε σοβαρότητα το θέµα; Η Αιγιάλεια δεν ζητά πολυτέλεια. Ζητά υποδοµές, σχέδιο και βούληση. Ζητά το αυτονόητο: να αξιοποιήσει αυτά που ήδη έχει.
Η δηµιουργία µαρίνας δεν είναι πια ένα όραµα µακρινό. Είναι προϋπόθεση για να σταµατήσει η οικονοµική αιµορραγία, να ενισχυθεί ο τουρισµός και να αποκτήσει η πόλη τη θέση που της αξίζει στον χάρτη της θαλάσσιας τουριστικής Ελλάδας. Καιρός να πάψει να είναι µια “ευκαιρία που χάθηκε” και να γίνει ένα έργο που θα αλλάξει τα δεδοµένα!