“Ευ γε” και “bravo”: Το είχα ξαναγράψει πως, όταν, 63 χρόνια πίσω, δηλ. στα 1962, επέστρεψε ο Γιώργος Δούσμανης, η ανεπανάληπτη αυτή προσωπικότητα, στο Αίγιο, στην πρώτη και τελευταία σύντομη επιστροφή, αφότου έφυγε για την Αμερική, σε μια συζήτησή του στο γραφείο της ΕΦΑ με παράγοντες της πόλης, κάποιος του λέει: “Έχουμε κι αυτήν την κατάρα, τον Σελινούντα, που κάθε τόσο ξεχειλίζει και μας πνίγει”. Χαμογέλασε ο Δούσμανης: “Δεν είναι κατάρα” του απαντάει. “Ο Σελινούντας είναι ευλογία για την πόλη, αρκεί να αξιοποιηθεί όπως του πρέπει”.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Τούτου δοθέντος, και με δεδομένο επίσης ότι “ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα ξεσπάσει για το νεράκι” όπως υποστηρίζεται πια απ’ όλους, το διυλιστήριο στο ποτάμι που θα εξασφαλίσει την οριστική επαρκή υδροδότηση (με πόσιμο νερό) της περιοχής μας και θα ελαφρύνει τα οικονομικά των νοικοκυριών μας, είναι μια από τις πιο καλές σελίδες της τοπικής μας ιστορίας, και ταιριάζουν τα “ευ γε!” και “bravo!” σε όσους κατέθεσαν γνώση και βούληση και δουλειά βαρβάτη, για να γίνει τ’ όνειρο πράξη.
Αν ήξερα ποιοι είναι αυτοί θα τους ανέφερα, γιατί είναι ανάγκη σε μια κοινωνία οι καθ΄ οιονδήποτε τρόπο ευεργέτες να εισπράττουν με τ΄ όνομά τους το “ευχαριστώ” μας. Και δεν εννοώ τόσο τους άμεσους ή έμμεσους χρηματοδότες – τα χρήματα είναι δικά μας, απ’ οπουδήποτε κι αν ταχυδρομούνται – κι αυτούς που βάζουν απλώς τις υπογραφές τους, αλλά τους συμπολίτες που πάλεψαν κι… ίδρωσαν τη φανέλα. Κινούμενοι μόνον απ’ την αγάπη τους για την πόλη.
Εν πάση περιπτώσει, ευχόμαστε ο Σελινούντας, που φέρει το όνομα του τελευταίου βασιλιά των Πελασγών Αιγιαλέων και ήταν πατέρας της ωραιοτάτης και μεγαλομάτας Ελίκης, να… μας ξεδιψάσει χωρίς απρόοπτα (ενστάσεις, παραστάσεις και άλλες – στάσεις), δεδομένου ότι “εδώ είναι Βαλκάνια” και τα αυτονόητα δεν είναι πάντα και για τους πάντες αυτονόητα.