ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΛΑΩΡΑΣ: “Για να μην ξεχνιόμαστε! – 15 χρόνια από την ημέρα που δολοφονήθηκε η συμπολίτισσά μας, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου”

Σήμερα 5 Μαΐου, συμπληρώνονται δεκαπέντε (15) χρόνια από την ημέρα που δολοφονήθηκαν η συμπολίτισσά μας, η Αγγελική, και δυο ακόμα συνάδελφοί της, στην καταγεγραμμένη πια ως “τραγωδία Μαρφίν”. Ήταν τότε που ο λαός της Αθήνας, και της Ελλάδας, μέσα από τον λάκκο που τον πέταξαν οι πολιτικοί του, βρικολάκιασε και πετάχτηκε πάνω, απαιτώντας να του εξηγήσουν γιατί τον έριξαν στα βράχια. Από την ντροπή του

Καστελόριζου (23 Απριλίου 2010) κι έπειτα, η κατάθλιψη ήταν το κυρίαρχο συλλογικό συναίσθημα. Το καταμεσήμερο της 5ης Μαΐου η πρωτεύουσα πατούσε σ’ αναμμένα κάρβουνα. Δυστυχώς, οι “συνήθεις ύποπτοι”, μπαχαλοαναρχικοί ή παρακρατικοί, πιθανόν και οι δυο μαζί, βρήκαν κι άπλωσαν τα δίχτυα τους. “Ποιοι”, “γιατί” κ ι “από ποιους” δεν το μάθαμε. Ούτε θα το μάθουμε. Τέτοια μυστικά επιτηρούνται από καλούς και υψηλά ιστάμενους φύλακες. Ο κ. Χρυσοχοΐδης δυο ή τρεις (ίσως και περισσότερες) φορές έχει δημόσια δηλώσει ότι «είναι θέμα τιμής για την αστυνομία και την πολιτεία η σύλληψη και η παραπομπή των δραστών στη Δικαιοσύνη». Και έχει δεσμευτεί. Πτερόεντα έπεα! Η κοινή λογική λέει ότι ένα γεγονός που διαδραματίστηκε σε κοινή θέαση και – το κυριότερο – με δεκάδες δέσμες φωτός (κάμερες) πάνω του, δεν νοείται να μένει στα “απόκρυφα”. Κι όμως έμεινε. Δε βαριέσαι! Τώρα πια το θέμα ξεχάστηκε. Από τη στιγμή, μάλιστα, που η Αγγελική (που είναι το κύριο πρόσωπο, επειδή ζούσε “διπλά” μέσα της) δεν είχε μπει κάτω από κομματικό υπόστεγο, και λειτουργούσε «αφ’ εαυτής» και χωρίς τα “χρώματα” (σε αντίθεση, λόγου χάρη, με την «περίπτωση Γρηγορόπουλου»), εύκολα προφήτευες πως η μνήμη του γεγονότος δεν θα μακροημέρευε. Κι ας ήταν η πιο μαρτυρική και συγκλονιστική “ωδή” της ελληνικής αυτής περιπέτειας (της οικονομικής κατάρρευσης και της κοινωνικής αποσύνθεσης). Εμείς, όμως, οι συμπολίτες της Αγγελικής, πρέπει να κρατήσουμε το γεγονός ζωντανό. Τα νέα παιδιά, κυρίως αυτά, έχουν ηθική υποχρέωση και ανιδιοτελές συμφέρον να το εντάξουν, με διάφορους τρόπους – π.χ. συγκροτώντας μια πνευματικοπολιτιστική ομάδα, με την ονοματεπωνυμία “Αγγελική Παπαθανασοπούλου” – στη σφαίρα του δημιουργικού μέλλοντός τους. Γιατί το τέλος της Αγγελικής, πέραν της ιστορικής φορτίσεώς του, συμβολίζει το δικαίωμα του ανθρώπου στην εργασία, στην ελευθερία του αποφασίζειν, στην ελευθερία της δράσης. Ενάντια στην τυραννία των κάποιων, στην τυραννία των όποιων, στην τυραννία της κουκούλας, στην τυραννία του κάθε λογής παρακράτους.