Savoir Vivre!

‘Ηταν  κάπου  κοντά  στα  δεκατρία  µου  χρόνια, όταν  ένα  βιβλιαράκι  πάχους  δύο  δακτύλων , µε  εικονογραφηµένο  το  εµπροσθόφυλλο  αφέθηκε  απαλά  στα  χέρια  µου  ,µε  την συµβουλή:  «-∆ιάβασέ το, είσαι  µεγάλη  γυναίκα  τώρα !»                                                               

Για  την  γιαγιά Μαριγούλα  οι καλοί  τρόποι  ήταν το  Α  και  το  Ω  στην ζωή  του  ανθρώπου    Από  τότε  που  θυµάµαι  τον εαυτό  µου  να  µιλά, το «ευχαριστώ»  και  το «παρακαλώ»  ίσως  να ‘ταν οι αµέσως επόµενες λέξεις  του  γνωστού  τετράπτυχου «µαµά –µπαµπά –µάµ – νάνι» ! Το  «κάκα»  το φαγε  η  λογοκρισία  του  σαβουάγ  βίβρ!

Το  πώς  καθόµαστε  στο τραπέζι,  πως διπλώνουµε  την πετσέτα  µας, µε ποιο  χέρι  κρατάµε το πιρούνι  και  µε ποιο  το  µαχαίρι, πως  χαιρετάµε  µεγαλύτερους  σε ηλικία  και  πώς  συνοµήλικους και  το πώς  συµµετέχουµε  σε µια συνοµιλία  µε ευγένεια και  σεβασµό  απέναντι στον άλλον, ήταν  κανόνες  που  η  γιαγιά  µου  µάθαινε  σε καθηµερινή βάση  και  κατά τέτοιον τρόπο  που  γρήγορα  γίνονταν  βίωµα. Βέβαια  πιστεύω, πως ποτέ  δεν  µου συγχώρεσε  το γεγονός  ό,τι  αποκαλούσα  την  µαµά και τον µπαµπά  «Πόπη»  και  «Γιάννη»  αντίστοιχα, συνεχώς  και  µη  κάνοντας  εξαίρεση  στην περίσταση  ή τον  χώρο  !  Ακόµα  την θυµάµαι  να κάνει κατ’ ιδίαν  παρατήρηση στην µητέρα  µου:

«-Έµαθες  τα  παιδιά  να σας φωνάζουν  µε τ’ όνοµά σας! Πού το ‘χεις δεί αυτό; Θα γελά ο κόσµος!»

Εκεί, τα χαλούσαµε µε την γιαγιά… Αυτό το «τι θα πει ο κόσµος» έξαλλη µε έκανε πάντα!

«-Από  αγάπη  τους προσφωνώ µε τ’ όνοµά τους ! ∆εν  είναι µόνο γονείς για µένα, είναι  και φίλοι µου , δεν το  καταλαβαίνεις ;» της  έλεγα και της ξανάλεγα, αλλά  για   εκείνη  οι κανόνες  είχαν  φτιαχτεί µόνο για να τους υπακούµε …τελεία  και παύλα !

Τι δηλαδή;  Έπρεπε  να κάνω και γω  αυτό που κορόϊδευα  στους άλλους;  Άλλη  µέσα  στους τέσσερις τοίχους  του  σπιτιού  κι  άλλη  έξω στην κοινωνία;  Οι καλοί  τρόποι  ευνοούν  την υποκρισία; Για πολλούς  ίσως ναι…  Γι’ αυτούς τους διπρόσωπους… Γι’ αυτούς που ζούν για την εικόνα…  Η  ζωή  όµως  είναι αµείλικτη  και  φθάνουν  στιγµές  κυρίως  θυµού, που  ξεσκεπάζουν  και τον πιο  περίτεχνα  καλυµµένο  κάτω από καλούς τρόπους  χαρακτήρα.

Το  savoir  vivre   διδάσκει  την ευγένεια,  τον  σεβασµό  απέναντι στον άλλο, ανώτερο ή κατώτερό σου.  Το  να  παραµερίζεις  το  «εγώ»  σου  και  να  συµπεριφέρεσαι ευγενώς  είναι δύσκολη  πραγµατικά  άσκηση  σε καιρούς  που  επιβιώνουν µόνο υπερφίαλα  όντα. Το  να έχεις ανατραφεί  να αντιδράς  µε ευγένεια  σ’ όλες τις  περιστάσεις  της  ζωής, αυτό  είναι  πράγµατι  σαβουάγ  βίβρ  κι  όχι  οι ψεύτικες καληµέρες  κι  αγκαλιές  ή  τα  άψογα art  de la table  δείπνα  όπου  οι  µατιές  των συνδαιτυµόνων  αν  ήταν  µαχαίρια ,  θα σουν  ψιλοκοµµένος  γύρος  στο πιάτο τους!

Το  να  υπολογίζεις  το άτοµο  που έχεις απέναντί  σου  ως ισότιµο  κι ισάξιο  και έτσι να του συµπεριφέρεσαι  ,αυτό είναι ευγένεια ψυχής  και  τίποτε  παραπάνω  ή παρακάτω !                                                                                                                  Έχουµε  γεµίσει  από  αγενείς  ανθρώπους  που ισχυρίζονται  πως είναι αυθεντικοί …  Αν η  µόνη αυθεντικότητά τους είναι  η  αγενής σaggela-neaτάση   … ας το  ψάξουν  λίγο  παραπάνω !

Η  επιθετικότητα, οι  ύβρεις  και η ύβρις  αποξενώνουν  …  ουχί η  αυθεντικότις ! Αληθινοί  βεβαίως , µα κι  ευγενείς  δεν βλάπτει  να είµαστε !

«-ΒΑΣΑΝΙΣΤΕ  ΜΕ !  ΑΛΛΑ  ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ  ΣΑΣ        ΠΑΡΑΚΑΛΩ !»  όπως  είπε και  ο Μίκης  Θεοδωράκης .

ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (Δημοσιεύτηκε στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”, Πέμπτη 3/11/2016)