“Έφυγε” και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ένα από τα κύρια πρόσωπα της πολιτικής τάξης των πολλών τελευταίων χρόνων. Είπε κι έκανε πολλά, αλλά, στην όποια υστεροφηµία του, κυρίαρχη θέση θα έχει το πολυσυζητηµένο «µαζί τα φάγαµε».
Η φράση, επιµελώς δουλεµένη και καλά φορτισµένη, παρέµεινε επί µακρόν στην επικαιρότητα και παρήγαγε φανατικούς διαφωνούντες και φανατικούς οµόφρονες. Λοιπόν, µιας και το «υπαρξιακής βαρύτητας» αυτό ερώτηµα επανήλθε µε τον θάνατο του Πάγκαλου, τελικά, µαζί τα φάγαµε; Η γνώµη µου: όχι, βέβαια. Αυτό είναι τερατώδες πράσινο ψέµα. Αυτοί που τα φάγαν, αυτοί τα έφαγαν. Κι αυτοί είναι όσοι, µε τα δανεικά και µε τ’ αγύριστα, έστησαν την κυβερνητική αυτοκρατορία τους (δε χρειάζεται να θυµίσουµε τις «τεχνικές» τους και τα πεπραγµένα τους), αραγµένοι για πέντε συνεχείς θητείες στις καρέκλες τους, πλην ενός τριετούς διαλείµµατος, για … ξεµούδιασµα. Μαζί τους, και σε περίοπτη θέση, ήταν και ο πρόσφατα ανακηρυχθείς πια “αείµνηστος”, αλλά τότε (δεκαετίες ’80, ’90 και η επόµενη), είτε επειδή είχε πονόλαιµο, είτε επειδή «όταν τρώµε, δε µιλάµε», δε µίλαγε. Αλλά, κι όταν µίλησε, µάλλον … παραµίλαγε. Γιατί µόνο σε παραµιλητό µπορείς να ισχυριστείς πως «εισίν εν και το αυτό» και οι φαγόντες και οι µη φαγόντες, και τα θύµατα και οι θύτες, και οι δέρνοντες και οι δαρµένοι.
Λοιπόν, αυτοί τα έφαγαν. Το κακό είναι πως εµείς τα πληρώνουµε. Κι ακόµα χειρότερο είναι πως τα (τους) πληρώνουν τα παιδάκια µας. Ωστόσο, και για να µη χαλάµε τις καρδούλες µας, δε θα διαφωνήσουµε πως «ο νεκρός δεδικαίωται», και ας είναι ο προπεµφθείς καλοτάξιδος!
Κάπα Βήτα
Aπό την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”