Αλιεύσαμε από το fb τις απόψεις του Σπύρου Παρίση, δασκάλου, που έχει προσφέρει τα μέγιστα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και έχει αγαπηθεί ιδιαίτερως από τα παιδιά. Διαβάζοντας το παρακάτω, ποιος δεν θα συμφωνήσει μαζί του;
-“Περπάτησα σήμερα στῆς πόλης τὴν περίμετρο.
Ὑπῆρχε μιὰ νέφωσις, αλλὰ ἡ μελαγχολία ἐκρύβετο ἀλλοῦ·
ἔξω ἀπὸ τὰ γυμνάσια τῆς πόλης (τὰ λύκεια εἶναι σὲ ἄλλους δρόμους)
χιλιᾶδες σελίδες σχισμένων βιβλίων.
Σταμάτησα. Μάζεψα μερικές.
Ἔκανα γρήγορα, μακροσκοπικά, τὴν νεκροτομή·
βιβλία σχισμένα μὲ ὀργή· Μὲ μῖσος.
Γιατί;
Μόνο τὸ μαῦρο, πηχτὸ σκοτάδι ὀργίζεται μὲ τὰ βιβλία καὶ τὰ καίει.
Τὰ Μαθηματικὰ καὶ ἡ Ἱστορία εἶχαν τὴν “τιμητική” των (ἀπ᾿ τὴν ἀνάποδη).
Μισοῦμε τὶς πηγὲς καὶ τὴν ἀπόδειξη. Μισοῦμε τὸν λόγο τὸν ὀρθό;
Δὲν ξέρω τὶ νὰ πῶ.
Εἶπα νὰ μιλήσω σὲ δυὸ τρεῖς ποὺ στέκονταν παρὰ τῷ προαυλίῳ.
Δὲν ἤξερα ἄν εἶναι γονεῖς ἤ καθηγηταὶ ἤ τεχνικοὶ ποὺ κάνουν ἐργασίες.
Ὅμως εἷς ἐξ αὐτῶν μούντζωνε κατὰ Σόιμπλε μεριὰ
ἕτερος δὲ κατὰ Μέρκελ μεριά. Ἡμεῖς ἐδῶ οὖλα καλά.
Σιώπησα. Δὲν εἶπα τίποτα.
Μιὰ σελίδα τὴν σήκωσε ὁ ἀέρας-
εἶχε κάτι σὰν τὸν περιοδικὸ πίνακα τῶν στοιχείων-
καὶ ἐπλανᾶτο εἰς τὸν ἀέρα σὰν ἀεροπλανάκι.
Ἤθελε νὰ μὲ πάρει νὰ φύγουμε ἀπὸ ᾿κεῖ.
Σκέφτομαι· μιὰ κοινωνία ποὺ δὲν ἀγαπᾶ τὰ βιβλία,
δὲν ἔχει σωτηρία.
Σκέφτομαι· τὰ παιδιὰ μας πρἐπει νὰ γίνουν, πρωτίστως, χρηστοὶ πολῖτες.
Νὰ ὑπογράφουν χαρτὶ γιὰ ὅ, τι παρέλαβαν. καὶ νὰ ὑποχρεοῦνται
(ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ δημοκρατία, παιδιά, ἔχουν ὑποχρεώσεις καὶ ὄχι μόνον δικαιώματα)
νὰ τὰ παραδίδουν στὸ τέλος.
Γιὰ τὰ ἄλλα παιδιά. Ποὺ ἔρχονται πίσω καὶ θὰ πατήσουν πάνω στὰ βήματά μας.
Ἔπειτα, παιδιά, πρέπει νὰ σκεπτόμεθα καὶ νὰ σεβόμεθα τοὺς ἄνθρωπους τοῦ μόχθου.
Νὰ σεβόμεθα ἐν γένει”.