Εν µέσω Έµπολα , Ένφια , Παναιγιαλείου εναντίον ΑΕΚ και µιας καλοκαιρίας , που τελειωµό δεν έχει, όλοι ή σχεδόν όλοι πρέπει να πάµε στην δουλειά, στο σχολείο ή γενικά κάπου µέσα σ’ ένα ηλεκτρικά φωτισµένο δωµάτιο και να περιµένουµε να έρθει το Σαββατοκύριακο να πάρουµε λίγο αέρα ! Ασφυξία µας πιάνει την ώρα εκείνη που σουρουπώνει η Κυριακή … «Μα η εργασία είναι χαρά , είναι δηµιουργία … Σου δίνει ενέργεια και νόηµα στην ζωή …» θα πει κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ του ή κάποιος συνταξιούχος από νοσταλγία της νιότης … Κάποιος απ’ αυτούς που δεν ξέρουν τι να κάνουν µε τον ελεύθερο χρόνο τους … Απ’ αυτούς , που αν η ζωή τους δεν είχε κουτάκια, πραγµατικά, δεν θα ήξεραν πώς να την διαχειριστούν !
«Είσαι οκνηρή!», θα µου πείτε!.. «Μάλλον δεν έχεις επιλέξει το σωστό επάγγελµα»! θα αντιτάξετε ως επιχείρηµα άλλοι… ΠΛΑΝΑΣΘΕ ΠΛΑΝΗΝ ΟΙΚΤΡΑΝ !
Μπορώ να βρω να κάνω χιλιάδες δηµιουργικά πράγµατα δίχως να µπω σ’ αυτό το αυστηρά εργασιακό τριπάκι του οκτάωρου καθηµερινά ! Μα πώς; Το Κράτος θα πρέπει να λειτουργήσει … η Αγορά να τονωθεί … ΧΩΡΙΣ ΝΑ ∆ΟΥΛΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΡΩΣ ΑΓΓΕΛΑ ;
Ναι, είδαµε την προκοπή µας δουλεύοντας απ’ το πρωί ως το βράδυ ! Η οικονοµία απ’ το κακό στο χειρότερο πηγαίνει παγκοσµίως και µεις δουλεύουµε ακατάπαυστα, για να καταφέρουµε … ΚΑΠΟΤΕ … να συνταξιοδοτηθούµε ! Που κι αυτό, κοµµατάκι δύσκολο µου φαίνεται ! Αν την γλυτώσεις από έµφραγµα ή καρκίνο και περάσεις επιτυχώς το εξηκοστό έβδοµο έτος της ηλικίας σου … ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ 360 και κάτι ΒΑΣΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ … Που τριακόσιες οι εξήντα να ΄ναι οι µέρες τους ! Που , αν ό,τι πληρώναµε στα ασφαλιστικά Ταµεία , το κάναµε κοµπόδεµα σιγά, µην είχαµε ανάγκη την περίθαλψή τους ! Γι’ αυτό σου λέω : «ΠΑΜΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙ∆Ι …» όχι νοερά, όχι µε χίλια ζόρια , µετά από υπολογισµούς και προϋπολογισµούς… µα, ένα ταξίδι πραγµατικό !
Πάµε, µακριά από γραφεία, σκοτάδια και λάµπες αλογόνου… µακριά από µεγαλουπόλεις µε τσιµέντα κι ουρανό µε το τετραγωνικό µέτρο … Πάµε έξω, στο φως , στην φύση! Τα τσιµεντένια κουτιά είναι τοξικά… Πάµε , πάµε ν’ αποδράσουµε απ’ αυτά ! Η ποιότητα ζωής είναι αυτό που µετράει … Το βλέπεις … Το νιώθεις !
ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΑΛΛΟΥ ; Πάµε να φύγουµε… να µην δουλεύουµε για κάτι απρόσωπο : ΤΟ ΧΡΗΜΑ, µα για εµάς και την οικογένειά µας … ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΤΟ ΚΟΨΟΥΝ !
Πάµε πίσω στην γη, να γίνουµε αυτάρκεις και αυτόνοµοι… ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ !
Η δουλειά … η δουλεία … (βάλε όπου θές τον τόνο) προορίζεται γι’ αυτούς που υπηρετούν το συµφέρον των λίγων… τους υποτακτικούς !
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ , ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ…
Έλα , πάρε ρεπό … Πάµε ένα ΤΑΞΙ∆Ι …