ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΩΝ
Νίκου Ι. Νικολόπουλου,
Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος,
πρώην Υφυπουργού και πρώην Βουλευτή
Το τελευταίο Παρασκευοσαββατοκύριακο πριν από τη γιορτή της Μεγαλόχαρης, η τραγική είδηση του θανάτου της Λένας Σαμαρά συγκλόνισε όλους μας. Η 34χρονη κόρη του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά, έδωσε γενναία μάχη για τη ζωή της, αλλά δεν κατάφερε να την κερδίσει. Σεμνή, διακριτική, «γήινη», με υψηλή παιδεία και άριστους τρόπους, επέλεξε να μείνει μακριά από τα φώτα και την πολιτική κεφαλαιοποίηση του ονόματος του πατέρα της.
Πρόεδρε και φίλε Αντώνη, είμαι συγκλονισμένος και συντετριμμένος – όχι μόνο ως φίλος, αλλά και ως πατέρας που έχει πιει το ίδιο πικρό ποτήρι. Ο πόνος της οικογένειας είναι κοινός πόνος για κάθε γονιό που χάνει το παιδί του. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν είσαι, ο πόνος αυτός είναι αβάσταχτος.
Σε τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούμε πόσο σύντομη και απρόβλεπτη είναι η ζωή, πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε. Για αυτό ας είμαστε επιεικείς και καλοί άνθρωποι. Μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι.
Λυπάμαι ειλικρινά που κάποιοι, αντί για σεβασμό, επιλέγουν να στάξουν κακία και να μιλήσουν για «θεία δίκη» ή να ψιθυρίσουν χαιρέκακα ότι «όλα εδώ πληρώνονται». Δεν είναι απλώς κακοί· είναι σάπιοι μέχρι το κόκαλο. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μετριέται όταν στέκεσαι απέναντι στον πόνο του άλλου – ακόμη και αν είναι «αντίπαλος» σου. Η σιωπή σε τέτοιες στιγμές δεν είναι αδυναμία· είναι το τελευταίο καταφύγιο όσων θέλουν να παραμείνουν άνθρωποι.
Η απώλεια της Λένας ανέδειξε και τις μεγάλες πληγές του Εθνικού Συστήματος Υγείας:
– ελλιπής εκπαίδευση γιατρών,
– τραγικές ελλείψεις βασικών ειδικοτήτων ακόμη και σε τριτοβάθμια νοσοκομεία,
– αποψίλωση δημόσιων νοσοκομείων από προσωπικό.
Η οικογένεια Σαμαρά εμπιστεύτηκε το ΕΣΥ και αυτή η εμπιστοσύνη προδόθηκε. Αν όλοι κατανοούσαμε βαθιά ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή, ίσως να μην παίρνονταν ποτέ αποφάσεις σαν αυτές που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών – κι εκεί παιδιά χάθηκαν, παιδιά που οι γονείς τους ακόμη περιμένουν δικαιοσύνη.
Ξέρω πως σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λόγια που να απαλύνουν τον πόνο. Ο χρόνος παγώνει, η ψυχή των γονιών ραγίζει για πάντα. Κανένα φως δεν μπορεί να σβήσει τον πόνο, μα ίσως η αγάπη που αφήνει πίσω της να γίνει παρηγοριά σιωπηλή.
Ειλικρινά εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, για σένα, τη Γεωργία, τον Κωνσταντίνο, να έχετε Δύναμη και Πίστη. Ο Θεός να την αναπαύσει και να την έχει για πάντα κοντά Του, μέσα στην αγκαλιά της Παναγιάς. Εμείς, οι περαστικοί αυτής της ζωής, ας αφήνουμε πίσω μας μόνο ένα καλό αποτύπωμα: έναν καλό λόγο, μια καλή πράξη, ένα όμορφο συναίσθημα.
Θερμά συλλυπητήρια από καρδιάς.
