Πίνω µια γουλιά µπύρα και κοιτάζω τα γαλαζοτυρκουάζ νερά της Αλυκής, παρά τις φιλότιµες προσπάθειες που ΄χει καταβάλει κάποιος γιωταχής να µου κόψει τον ορίζοντα … Η µατιά µου στρέφεται στο σπουδαίο αρχιτεκτόνηµα του Τσίλερ, το µοναδικής οµορφιάς και θέας Αρχαιολογικό Μουσείο του Αιγίου… την αλλοτινή ∆ηµοτική Κρεαταγορά της της πόλης !
Τρίτη µεσηµέρι και η κίνηση λιγοστή… Μόνο κορναρίσµατα ακούγονται κάποιων θερµόαιµων οδηγών που δυσανασχετούν µε τα ολίγων µόλις ωρών, έργα που λαµβάνουν χώρα στην Μητροπόλεως !
Αχ , τι δροσιά ! Ο βοριάς κάνει το θρόισµα των φύλλων να αντηχεί στην καλοκαιρινή, µε τ’ άσπρα τραπεζάκια και τα αναρριχώµενα φυτά, στοά – αυλή της κυρά- Λένης ! Γιοι και µητέρα έρχονται για το καλωσόρισµα και η κουβεντούλα δεν αργεί να στηθεί !
Αυτή την φορά έχω µαζί µου τον πατέρα µου, που συγκινηµένος κοιτάζει την γειτονιά του Αγια-Ανδρέα και αναπολεί ! Εκεί, λίγο πιο κάτω, ο πατέρας του συντηρούσε µαγαζί επισιτισµού και προµήθευε τα χωριά µε αλεύρι , γάλα και σοκολάτες…Θυµάται τα δυο χάνιατης περιοχής, την κοσµοσυρροή στην αγορά, το µεγάλο µπακάλικο, αλλά και τα καταπληκτικά γκιούλµπασι που φτιαχναν οι χασάπηδες για κολατσιό !
Τώρα… αυτοκίνητα παντού… περαστικοί που µετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και βιαστικοί, πιστοί οπαδοί της κουζίνας της κυρίας Ελένης που έρχονται να πάρουν φαγητό για να το φάνε άνετα, µε πυζάµες και παντόφλες στο σπίτι τους ! Εργαζόµενες γυναίκες µε τα παιδιά τους, που µόλις σχόλασαν, εργένηδες, χήροι και χωρισµένοι, φοιτητές, εκδροµείς, τουρίστες ή παραθεριστές, όλοι, παρελαύνουν για να γευθούν σπιτικό φαγητό…
Κάποιοι κάθονται, κάποιοι φεύγουν µε τις σακουλίτσες τους στο χέρι και την µύτη «σπασµένη» απ’ τις µυρωδιές , ενώ τα όνειρα της ιδιοκτήτριας για επέκταση της επιχείρησης σκεπάζονται απ’ τους υδρατµούς της κατσαρόλας στο βάθος της κουζίνας !
Υπάρχουν καλά µαγειρεία στο Αίγιο, µικρή η αγορά, δεν χωρούν παραστρατήµατα… Ο Πλέσσας, ο Ορέστης , η Κουζίνα… Αυτά, πάνε ν’ αναβιώσουν την παλιά αγορά, εκείνη που έσφυζε από ζωή, µέρα –νύχτα και εκτεινόταν από την Εισοδίων και τα Γαλαξειδιώτικα, ως την Ερµού και την Ταξιαρχών!
Τώρα εξαπλώνονται έως και την παραλία προσπαθώντας να κερδίσουν το στοίχηµα της τουριστικής ανάπτυξης! Το προσπαθούν µε νύχια και µε δόντια σε µια πόλη που οι κάτοικοί της, προτιµούν να ξενιτευτούν για να διασκεδάσουν (και το περηφανεύονται…)!
Πώς θα κρατήσει, στις µέρες µας, κάποιος µαγαζί και πώς θα επιχειρήσει να κάνει κάτι καινούριο αν δεν τον ενισχύσει ο ντόπιος; Ξέρουµε καλά να γκρινιάζουµε για τις ελλείψεις του Αιγίου στους τοµείς της εστίασης και της ψυχαγωγίας, µα δεν προσπαθούµε να τονώσουµε την Αγορά είτε µε την ενεργή καταναλωτική παρουσία µας είτε µε νέες, καινοτόµες προτάσεις! Το να στεκόµαστε επικριτικά απέναντι στο κάθετί µας έχει γίνει συνήθεια … Πόσο πιο καλά θα ήταν να στεκόµαστε ο ένας δίπλα στον άλλον κι όχι να τρωγόµαστε µεταξύ µας …
Με άλλα λόγια, να πάψει να γίνεται καθηµερινώς … «του Εµπορικού Συλλόγου» … σ’ αυτήν την πόλη ! Λες και άλλα προβλήµατα δεν υπάρχουν … το ποιος είναι επικεφαλής φταίει! Βρε, ας σταµατήσουµε να φερόµαστε σαν κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς τζαµπατζήδες! Ας βοηθήσουµε στο να ζωντανέψει η πόλη µας, ας ενθαρρύνουµε αυτούς που προσπαθούν και πάνω απ’ όλα, ας δουλέψουµε σκληρά γι’ αυτό! ∆ΟΥΛΕΙΑ κι όχι φρου-φρου κι αρώµατα να γράφουν οι φυλλάδες !
Γιατί αν το χάσουµε και το τρένο αυτό κινδυνεύουµε τα παιδιά των παιδιών µας να συνεχίζουν να θεωρούν ως χρυσή εποχή του Αιγίου, εκείνη της Χαρτοποιίας, το οποίο και θα σηµαίνει , πως όποιοι βρέθηκαν σε καίριες θέσεις δεν ήταν , παρά φαντασµένοι ακαµάτηδες !
Βλέπετε , δυστυχώς για εκείνους , είναι αδύνατον να φταίξει η γεωγραφική θέση, ο φυσικός πλούτος και η πολιτιστική ζωή της περιοχής!
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ (Δημοσιεύτηκε στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ” – Πέμπτη 4/6/2015)