∆εκαπενταύγουστος. Μία ηµέρα ιερής κατάνυξης. Μία ηµέρα χαρµολύπης. Μία ηµέρα που ο ουρανός αγκαλιάζει τη γη και η ψυχή υψώνεται στον θρόνο της Μητέρας του Θεού. Η Κοίµηση της Θεοτόκου, ή αλλιώς το Πάσχα του Καλοκαιριού, δεν είναι θρήνος θανάτου. Είναι ύµνος ζωής, είναι δοξολογία αναστάσεως, είναι µυστήριο ελπίδας.
Η Εκκλησία µας ψάλλει µε ιερή συγκίνηση: «Εν τη Κοιµήσει τον κόσµον ου κατέλιπες, Θεοτόκε…»
∆ιότι η Παναγία δεν εγκατέλειψε ποτέ τα παιδιά της. Είναι πάντα παρούσα, σκέπη και προστασία, παρηγοριά στους θλιµµένους, ελπίδα στους απελπισµένους, γιατρειά στους πονεµένους. Είναι η µητρική αγκαλιά που δεν σφαλίζει ποτέ. Το φως που δε σβήνει.
Η καρδιά των πιστών αναζητά το υπερφυσικό. Το βλέµµα υψώνεται στον ουρανό. Η νηστεία, οι Παρακλήσεις, τα Εγκώµια, τα δάκρυα και οι προσευχές γίνονται γεφύρι πνευµατικό προς Εκείνην που έγινε σκάλα για να κατέβει ο Θεός στη γη.
Η Κοίµησή Της δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή της ουράνιας βασιλείας της. Όταν οι Απόστολοι, αρπαγµένοι από θεία νεφέλη, σπεύδουν να ασπαστούν το άχραντο σκήνωµά της, η Γη υποδέχεται την Πάναγνη, για να την παραδώσει µετά τριήµερο και πάλι στους Ουρανούς. Η Παναγία δεν υπόκειται στον θάνατο, αλλά µετατίθεται. Είναι το µοναδικό ανθρώπινο πρόσωπο που ανεβαίνει σώµα και ψυχή κοντά στον Υιό της.
Ο λαός την αποκαλεί Μεγαλόχαρη, Ελεούσα, Φανερωµένη, Γοργοεπήκοο, Βρεφοκρατούσα, Θεοσκεπάστρα. Κάθε όνοµα και ένα θαύµα, κάθε εικόνα και µια προσωπική ιστορία, κάθε εκκλησιά και ένας φάρος πίστης.
Κι εδώ, στην ευλογηµένη γη της Αιγιάλειας, το πανηγύρι του ∆εκαπενταύγουστου παίρνει ξεχωριστή µορφή. Σηµαίες, λιτανείες, καµπάνες που χτυπούν πανηγυρικά, ύµνοι που διαπερνούν τον χρόνο. Οι πιστοί προσέρχονται µε ταπεινότητα και δάκρυα ευγνωµοσύνης.
Κυριότερο κέντρο λατρείας στην περιοχή αποτελεί ο Μητροπολιτικός Ναός Παναγίας Φανερωµένης στο Αίγιο, όπου τελείται λαµπρό αρχιερατικό πανηγύρι και γίνεται περιφορά της ιεράς εικόνας µέσα στην πόλη, το βράδυ της παραµονής. Η Παναγία Φανερωµένη είναι η µάνα του Αιγίου, το αποκούµπι κάθε σπιτιού, κάθε πονεµένης καρδιάς.
Στη σκιά του Χελµού, η Ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, δέχεται χιλιάδες προσκυνητές ανήµερα της Κοιµήσεως.
Λίγο πιο ψηλά, κοντά στους Λαπαναγούς, στέκει ταπεινά και αγέρωχα η Ιερά Μονή Μακελλαριάς, αφιερωµένη επίσης στην Κοίµηση της Θεοτόκου. Εκεί, µέσα σε µια φύση που σιγεί µπροστά στο ιερό, οι προσκυνητές καταφθάνουν ακόµα και πεζοί από το Μάνεσι, µε σεµνότητα και πίστη.
Κάθε εκκλησία και ένα λιµάνι σωτηρίας. Κάθε µοναστήρι και ένα κρυφό δάκρυ ελπίδας.
Ο ∆εκαπενταύγουστος δεν είναι µόνο γιορτή. Είναι κάλεσµα επιστροφής στη Μάνα του Θεού. Και όποιος καταθέτει τον πόνο του στα πόδια της Παναγιάς, δε φεύγει ποτέ ο ίδιος…
Παναγία µας, σκέπασε τον τόπο µας.
Πάρε στην πανάγια αγκάλη Σου κάθε πονεμένη ψυχή, σκούπισε τα δάκρυα των θλιμμένων, γλύκανε τον πόνο των αδικημένων.
Κράτησέ μας όλους μας κάτω από την Αγία και στοργική Σου Σκέπη!
Χρόνια πολλά!