Α. Κατσανιώτης: «Άγνωστη παραμένει η μοίρα του πρώην 409»

Άγνωστη παραμένει η μοίρα που θα έχει το κτίριο του πρώην 409 Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Πάτρας αφού το υπουργείο Άμυνας φαίνεται πως αρνείται τελικά την διαμόρφωσή του σε νοσηλευτικό ίδρυμα για την περίθαλψη και ιατροφαρμακευτική κάλυψη των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και των Σωμάτων Ασφαλείας, στη Δυτική Ελλάδα.

Αυτό προκύπτει από την απάντηση που έδωσε ο νέος αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, Φ. Κουβέλης σε ερώτημα του βουλευτή Αχαΐας της ΝΔ, Ανδρέα Κατσανιώτη, ο οποίος είχε καταθέσει και την σχετική πρόταση, την οποία μάλιστα, ο πρώην αναπληρωτής υπουργός, Δ. Βίτσας, εξέταζε με θετικό τρόπο.

Πιο συγκεκριμένα, η απάντηση του κ. Κουβέλη, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους ολοκληρώθηκε η παράδοση – παραλαβή του

ακινήτου του πρώην 409 ΓΣΝ Πατρών από το Υπουργείο Υγείας στο ΤΕΘΑ, οπότε και συμπεριλήφθηκε στους πίνακες ακινήτων που δεν χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς, προκειμένου αυτό να αξιοποιηθεί από την Υπηρεσία Αξιοποίησης Ακίνητης Περιουσίας Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΠΑΑΠΕΔ), με βάση το Ν.4407/16.

Περαιτέρω, δεν είναι στις προθέσεις των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) η ανάπτυξη ενός νέου Διακλαδικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου, στις εγκαταστάσεις που παλαιότερα λειτουργούσε το 409 ΓΣΝ Πατρών, καθόσον υφίστανται αυξημένες ανάγκες σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό των ΕΔ στα υπόλοιπα Στρατιωτικά Νοσοκομεία (ΣΝ), ενώ στην περιοχή ήδη λειτουργούν Δημόσιο και Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, τα οποία βρίσκονται σε μικρή σχετικά απόσταση από τα υπόλοιπα ΣΝ της Αθήνας (401 ΓΣΝΑ, ΝΝΑ, 251 ΓΝΑ)».

Σχολιάζοντας την απάντηση, ο κ. Κατσανιώτης, ανέφερε: «Είτε η αλλαγή υπουργού σημαίνει αλλαγή και πολιτικής, γεγονός καθόλου παράξενο με την σημερινή συγκυβέρνηση, είτε δεν υπήρξε ποτέ επί της ουσίας αναζήτηση της βέλτιστης λύσης για το ιστορικό κτίριο της Πάτρας. Όπως και να έχει, αποκαλύπτεται πως το υπουργείο δεν έχει ιδέα για τις μεγάλες ανάγκες του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή, που αναγκάζονται πολλές φορές να φτάνουν μέχρι την Αθήνα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, αλλά ούτε και για τον τρόπο αξιοποίησης ενός κτιρίου – φιλέτο, προς όφελος της τοπικής κοινωνίας».