ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ… ΤΑ ΒΟΥΝΑ !

∆εν  το λες κι απαραίτητα κακό στις µέρες µας… Πόσοι δεν  το ψιθυρίζατε  µ’ αναστεναγµό όταν βλέπατε τους λογαριασµούς του ρεύµατος στο πρόσφατο παρελθόν… και  πόσοι  δεν το αναφωνείτε, καθηµερινώς όταν φουλάρετε τ’ αµάξι  σας βενζίνη… 

Ε, και πού να δείτε τι θα γίνει και στο µέλλον …εύκολα προβλέπω ως άλλη Κασσάνδρα !

Μη  πιάσω στο στόµα µου τα  σουπερµάρκετ … Σφαγή !

Γι’ αυτό λέω βρε παιδιά, σάµπως είναι µπέτερ να µετακοµίσουµε εις τα βουνά, που και το οξυγόνο τους απλόχερα µας δίνουν και φυσικά αιρκοντίσιον έχουν τα δεντράκια και το νερό κυλά κελαριστό και τα πουλάκια τιτιβίζουν;

Να ηρεµήσουν τα νεύρα µας και ν’ αποκτήσουµε κόκκινο µαγουλάκι σαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες που φωτογραφίζουµε σαν κάνουµε κανά διήµερο, πλέον, τους  ταξιδευτές σε Πήλια, Καρδαµύλες και  Κωλοπετινίτσες; Να φτιάξουµε ένα µπαχτσέ  µ’ όλα τα καλούδια, να φυτέψουµε οπωροφόρα, να  κατασκευάσουµε  κανά κοτέτσι µε πουλερικά και… κόκορα µακαρονάδα… (αυτή η φαντασία µου… πριν καν  λαλήσει το πουλί  το δα σερβιρισµένο  σε πήλινη… κόκκινη κατά προτίµηση… γάστρα!)… ν’ αγοράσουµε  και  καµιά  κατσικούλα  και ό,τι  άλλο  ορεγόµαστε  και  να δούµε την ζωή µας «µικρό σπίτι στο λιβάδι» ;

Να ξεβρωµίσουν οι πόλεις από εµάς και εµείς από δαύτες !

Θα  µου πείτε δεν έχουν όλοι το κάτιτί τους στην ελληνική επαρχία… Ε, καλά και γω δεν είπα να ερηµώσουν µε τη µια οι πόλεις! Όσοι όµως µπορούν, τώρα που το ίντερνετ µπορεί να πάει παντού  και οι αποστάσεις έχουν εκµηδενιστεί… Θεού θέλοντος και τηλεργασίας επιτρεπούσης… και  κάτι  που ολόκληρη η Ελλάδα στο µέλλον µπορεί να κάνει θαύµατα στον αγροτουρισµό…  Μπας και να πάρουν των οµµατιών  τους  και να επιστρέψουν στην επαρχία και µε τα  χρήµατα που θα πλήρωναν ολοχρονίς για ένα δυαράκι στο κέντρο ν’ αγοράσουν ένα κτηµατάκι;

Η ζωή στο χωριό είναι πολύτιµη! Επειδή το ‘χω ζήσει το βροντοφωνάζω και το επιθυµώ διακαώς! ∆εν υπάρχει µεγαλύτερη ευλογία απ’ το να ξυπνάς από κελαηδίσµατα, να πίνεις τον καφέ σου στην αυλή, να φτιάχνεις έναν παράδεισο µε τα χέρια σου, µέσα στον οποίο να µπορεί να νιώθεις αυτάρκης !  

Οι άνθρωποι εκεί ζουν χαρούµενοι  κι ελεύθεροι… δεν χρειάζονται φανταχτερά ρούχα και φτιασίδια  για να αισθανθούν κάποιοι… για να φανούν µες το πλήθος και να ξεχωρίσουν!

Η  φύση σε κάνει ν’ αφοµοιωθείς… σε γαληνεύει… σ΄ αγκαλιάζει  όπως µια µάνα το παιδί της! Σε µαθαίνει ν’ απολαµβάνεις  την κάθε στιγµή οποιαδήποτε εποχή του χρόνου… Σε διδάσκει !

Φανταστείτε  ένα παιδί που θα µεγαλώσει σ΄ ένα χωριό έχοντας πλέον όλες τις ανέσεις που µπορεί να του προσφέρει η εποχή του !

Πιστέψτε µε… αυτό θα ‘ ναι ευλογία για τούτον τον πλανήτη! ∆ιότι, το παιδί που θα ‘χει πιάσει χώµα, που θα ‘χει  δει το ουράνιο τόξο λίγα µέτρα µακριά του να δηµιουργείται, που θα ‘χει φροντίσει οικόσιτα ζώα και θα ‘χει  γευτεί καρπούς απ’ τα δέντρα που φύτεψε ο γονιός του… είναι  αδύνατον να µην σεβαστεί τον πλανήτη επάνω στον οποίο ζει  και ένα είναι το σίγουρο…πώς  θα πάει την ανθρωπότητα πιο πέρα !

ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Χρονογράφημα στον “ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”

 

Φωτό: https://blog.terramare.com.gr/backpacking-ginaikes-vouno/