Στην ακτή Μεγανίτη: Ήμουνα νιος και γέρασα (στην κυριολεξία κι όχι εν σχήματι λόγου), κι επί δεκαετίες τώρα, από καιρού εις καιρόν, έρχεται επ’ ολίγον στο προσκήνιο των υποσχέσεων η πρώην ΕΒΟ και νυν ΕΑΣ (Ελληνική Βιομηχανία Όπλων / Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, αντίστοιχα) και μετά ξαναπέφτει σε λήθαργο.Όλα στον βωμό της επικοινωνιακής διαχείρισης.
Από τη στήλη “Εγώ σου λέω τον πόνο μου,
κι εσύ μου γράφεις «γράψ΄ τα», στην εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”
Με την ευκαιρία να πούμε ότι η εν λόγω βιομηχανική μονάδα είναι το μόνο κατάλοιπο μιας εποχής του Αιγίου – μιλάμε για μόλις εξήντα χρόνια πίσω – στην οποία (εποχή) άνθιζαν η Βιομηχανία και η Βιοτεχνία με την Χαρτοποιία, τη Σαπωνοποιία, τις εταιρείες εμπορίας της σταφίδας και της μεταποίησης αγροτικών προϊόντων (χυμοί, γλυκά κουταλιού, κομπόστες, αποξηραμένα φρούτα, ποτά), τις ξυλουργικές και οικοδομικές επιχειρήσεις και πλήθος άλλων. Η κατοπινή αποβιομηχάνιση και η σταδιακή απομάκρυνση από το χωράφι είναι τα δύο βασικά αίτια για την τρέχουσα κακή τοπική οικονομική και εμπορική κατάσταση. Αλλά αυτό ισχύει και για όλη την Ελλάδα.
Η λειτουργία της βιομηχανίας των όπλων άρχισε το 1977 με άριστες προοπτικές, καθώς η τεχνολογική υποδομή του εργοστασίου υποσχόταν δυναμική παρουσία και στην προμήθεια των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και στην εξαγωγή σε άλλες χώρες. Και, πράγματι, κατά καιρούς παρήχθησαν στη θορυβώδη αυτήν ακτή του Μεγανίτη πιστόλια, πολυβόλα, οπλοπολυβόλα, όλμοι, ΠΑΟ, μεταλλικά μέλη των πυρομαχικών ARTEMIS και λοιπά αγαθά Ö καλοπέρασης.
Έκτοτε μεσολάβησαν τα γνωστά μεταπολιτευτικά: γιγαντισμός προσλήψεων στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος, αναξιοκρατία, ολική κομματικοποίηση, απουσία βούλησης για εξυγίανση κι όλα τα συνακόλουθα.
Αποτέλεσμα; Ο ασθενής πέθανε. Τώρα, ακούγεται, γίνονται κάποιες μαλάξεις καρδιάς για επανεκκίνηση. Δύσκολο, αλλά η επιστήμη σήμερα κάνει θαύματα. Κι οι πόλεμοι, κατά τα φαινόμενα, ποτέ δεν θα χάσουν τα κέφια τους. Δυστυχώς για τον δόλιο τον άνθρωπο.