Τί ‘ναι αυτό που ζούµε βρε παιδιά; Βαλλόµαστε πανταχόθεν από βλακεία, βρώµα και δυσωδία Τι έγινε και χάλασε έτσι ο κόσµος; Απ’ όπου και να το πιάσεις απελπισία σε πιάνει! Τόση κακία, αδικία, ανισότητα, καταπάτηση ελευθεριών, φθόνος, µίση, βαναυσότητες,καθηµερινά παρελαύνουν µπρος τα µάτια µας!
Τι γίνεται; Οδηγούµαστε στον αλληλοσπαραγµό και τον αφανισµό; Ήρθε η ώρα το είδος µας ν’ αποδηµήσει εις Κύριον και δεν το πήραµε χαµπάρι; Ουχί από φυσική καταστροφή ως είθισται, αλλά από τα ίδια µας τα χεράκια; Το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, ως ασταµάτητες κι ανελέητες µπουνιές στο ψαχνό… Αντέχεις; Να…άρπα κι άλλη !
Η εποχή που διανύουµε µου φέρνει στο µυαλό την εικόνα του Καζαντζάκη για την Σαγκάη… την καταραµένη πολιτεία, όπως ο ίδιος την περιγράφει !
– «Εδώ στην Σαγκάη εξευτελίζεσαι. Χάνεσαι κατρακυλώντας σε κάτι ταπεινότερο, στενότερο, σκοτεινότερο απ’ την ψυχή του ανθρώπου! Καταραµένη πολιτεία …Προφητική αναπαράσταση της µορφής που θα πάρει ο κόσµος όπως εκατάντησε… Σα να περνάς ζούγκλα. Οι όψες των Άσπρων είναι τανυσµένες, αγέλαστες, αρπαχτικές. Ύαινες. Τα µάτια τους γιοµάτα φόνο και βιάση. Τρέχουν, ανεβαίνουν σκάλες, χτυπούν πόρτες, σκύβουν, γράφουν νούµερα, τηλεφωνούν, τηλεγραφούν, κάνουν µπίζνες! Είναι λύκοι! Έρχεται η νύχτα, γίνουνται χοίροι! Θεριά πεινασµένα και σε γενετήσιο οργασµό. Βιάζουνται. Γιατί βιάζουνται; Γιατί νιώθουν το τέλος !»
Θα µπορούσα να το γράψω µε δικά µου λόγια…να κάνω το ρεζουµέ, να µην σας κουράσω… αλλά τι αξία θα ‘ χε; Εδώ οι λέξεις του είναι πύρινες…
Θεοποιώντας το χρήµα και κυνηγώντας νυχθηµερόν την επίπλαστη ευδαιµονία που προσφέρει, καταφέραµε να καταστρέψουµε έναν ολόκληρο πλανήτη και θα καταλήξουµε µε το ν’ αφανίσουµε το δικό µας είδος… Αυτοτιµωρία ή αυτοκτονία;
Υπάρχει όµως κι ο άλλος δρόµος… Πάντα υπάρχει…. Απλά η κατηφόρα είναι τόσο απότοµη πια που κινδυνεύουµε να τον προσπεράσουµε και να χαθούµε στα βάθη του γκρεµού που ακολουθεί!
Όσο προβάλλουµε θηριώδη ένστικτα… τέτοια θα γεννάµε! Όσο γινόµαστε µοιρολάτρες… τόσο αφηνόµαστε έρµαια µιας ελεύθερης πτώσης! Όσο δεχόµαστε αµάσητη οποιαδήποτε πληροφορία… τόσο ευκολότερα θα γινόµαστε υποχείρια του κάθε απατεώνα! Όσο επιλέγουµε ν’ αδιαφορούµε για τον διπλανό µας… τόσο δεν θα βρεθεί κανένα χέρι να µας βοηθήσει όταν το χρειαστούµε! Όσο βρωµίζουµε, µολύνουµε και καταστρέφουµε… τόσο πριονίζουµε τα θεµέλια του δικού µας σπιτιού! Όσο αποδεχόµαστε το τέλος… τόσο πιο γρήγορα βαδίζουµε προς αυτό!
Καιρός να πατήσουµε φρένο… να επιβραδύνουµε…να κοιτάξουµε µέσα µας…ν’ αναθεωρήσουµε αξίες και ιδεώδη… Καιρός να κοιταχτούµε κατάµατα… να νοιαστούµε… να καθίσουµε γύρω από ένα τραπέζι όλοι µαζί… όχι ως µονάδες… αλλά ως σύνολο.
Ξέρετε η οικογένεια αποτελεί την µικρογραφία του κόσµου ολάκερου. Μια οικογένεια είναι λοιπόν υγιής, όταν τα µέλη της συνεννοούνται, αγαπιούνται, αλληλοβοηθιούνται και συµπράττουν για το µέλλον της.
Η έννοια του συνόλου εξοστρακίζει τον εγωισµό της µονάδας. Έτσι, θα µάθουµε να πορευόµαστε, µε γνώµονα το καλό του συνόλου κι αυτό θα προβάλλουµε… έτσι, αναπόφευκτα, αυτό θα βρει µιµητές και την σύνθλιψη θα γλυτώσουµε !
ΑΓΓΕΛΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
(Από την έντυπη έκδοση “ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ”)